باسمِکَ یا مانِعُ
به نام تو ای بازدارنده
روایت شده که پس از بازگشت علی از جهاد، یکی از اصحاب به پیامبر(ص) اعتراض کرد که علی همیشه در نمازهایش سورۀ اخلاص را می خواند.
پیامبر(ص) در این باره از علی سؤال کرد.
علی (ع) گفت: «من این سوره را دوست دارم.»
پیامبر(ص) فرمود: «خدا نیز تو را دوست دارد.»
ولی چرا علی (ع) این سوره را دوست دارد؟
چرا گفته اند این سوره یک سوم قرآن است و علی (ع) تا این حد به این سوره اهمیت می داد؟
یا ذَالعَهدِ و الوَفاء
ای صاحب پیمان و وفاداری
«امام صدر در حالی به لبنان آمد که زندگی مشترک میان همه عناصر تشکیل دهنده لبنان، بدون هیچ تبعیض یا استثنائی را دنبال می کرد، در پی احقاق حقوق همه مردم بود، به آنها هشدار می داد که در دام فتنه ها نیفتند، دوری کردن از فرقه گرایی و تعصب و حزب گرایی را فریاد می زد، آرمان او کمک رساندن به محرومان و رنجدیدگان و رانده شدگان بود، فساد و جدایی را به چالش می کشید، ستمگری و استبداد و بیدادگری را رد می کرد، در برابر سلطه گری همه انواع فئودالیسم می ایستاد و آموزگاری برای احترام به انسان و کرامت و آزادی او بود. او ویژگی تمدنی لبنان و بی نظیر بودن آن را کشف کرده بود.»1
1. بخشی از سخنرانی میخائیل ابرص اسقف مسیحیان روم- ملکی کاتولیک صور، که در سی و ششمین سالگرد ربوده شدن امام صدر در شهر رامیا در جنوب لبنان ایراد شد.
یا رازِق َ البَرایا
و خداوندِ منّان،
بر ما، و بر سرزمینِ ما منّت نهاد، ما را شایستۀ برتری و بزرگی دانست!
سرزمین ما را تنها کشورِ اسلامیِ مردم نهادِ دنیا قرار داد!
نعمت و رحمتِ آرامش و امنیّت را بر وطن ما ارزانی داشت!
ما را از بلای خانمان سوزِ جنگ... و قحط سالی، در امان نگاه داشت!
حاکمیتمان را از آنِ دانایان و مؤمنان قرار داد!
دشمنانمان را نا امید ساخت! دوستانمان را شاد کرد!
باشد که شکرِ این نعمت را به جای آوریم...
بندگی اش را گردن نهیم! تا از بندِ بندگی هر آن چه غیر اوست آزاد و رها باشیم!
