یا مونسی عند وحشـتی
ای همدم من در زمان ترس ها!
کمتر از یک ماه پس از ربودن امام موسی صدر در لیبی- با هدف به انزوا کشیدن امام خمینی(ره) و با علم به غیبت تنها حامی خارجی امام(ره)، نقشه کوچ دادن ایشان به سوی لیبی! از سوی سرانِ ایران، عراق و دیگر کشورهای عربی-اسلامی به اجرا درآمد!
وزیران خارجه ایران و عراق در نیویورک با یکدیگر دیدار و توافق کردند که امام خمینی، که با فشار نظام شاه از ایران به عراق تبعید شده بود، از عراق اخراج شود.
یا رجائی عِندَ مصیبَتی
ای امید من به هنگامۀ دشواری ها!
شعار مدرسه «عشق، ایمان، عمل» بود. می گفت:
"اگر تصمیم گرفتی کاری را انجام دهی، اول از همه باید عاشق باشی، بعد برای این که نتیجه بگیری باید خوب کار کنی،
و اگر به کارت ایمان داشته باشی، آن را کامل انجام می دهی، درست همان طور که حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند؛
«رحم اللّه امرءاً عمل عملاً صالحاً فأتقنه»1 "
از کنار ساحل مدیترانه سنگ جمع می کرد، سنگ ها را با سلیقه و دقت روی هم می چید،
با سنگ ها، برای بچه ها راه درست می کرد... جوی آب و آب نما...
بچه های یتیم و محروم شیعه ولی در اردوگاه بازی و شیطنت می کردند، راه ها و آب نما را خراب می کردند...
دوباره سنگ جمع می کرد و دوباره آب نما می ساخت و دوباره...
می گفت: «این بچه‌ها از بس خشونت دیده‌اند و از بس که زیر فشار بوده‌اند، اصلاً درک نمی‌کنند و این‌ها را خراب می‌کنند عیبی ندارد، من دوباره از نو درست می‌کنم، تا روح این بچه ها کم کم با فرهنگ و هنر آشنا شود.»
---------------------------------------------------------------------
از خاطرات همرزمان شهید چمران در مدرسه صنعتی جبل عامل
[1]: الکافی، جلد 3، ص 263-چون كسى از شما به كارى دست زند، بايد درست و محكم كار كند.
یا عُدَّتی عِندَ شدَّتی
ای ذخیرۀ من به هنگام سختی!
به بهانه تولد یک پروانه: اولین عاشقی که در زندگی شناختم چمران بود؛ من نوجوان بودم و مشتاق فیزیک، ستارگان و دانستن اسرار و کشف رازها؛ اما او با دل نوشته ها و عاشقانه هایش یادم داد که چه طور می شود هر روز از تپه ها بالا رفت و هر روز از طلوع و غروب خورشید شگفت زده شد؟ چه طور می شود در ساحل دریا، چشم ها را بست و از صدای امواجی که به صخره ها می خورد، لذت برد؟ چه طور می شود یک گل کوچک وحشی را بدون آن که چید، بویید؟ چه طور می شود رد جوجه گنجشک ها را در آسمان گرفت و به درخت های چنار رسید؟ چه طور می شود عاشق همۀ عالم بود، اما به عالم دل نبست؟ چه طور می شود به همه، سلام های گرم و آتشین داد؟ شهید مصطفی چمران در چنین روزی در دوم اکتبر 1932 – دهم مهر هزار و سیصد و یازده در قم به دنیا آمد.
متنی که امروز می خوانیم، بخشی از نامه شهید چمران به مرحوم دکتر سیدصادق طباطبایی، خواهرزاده امام موسی صدر است که در کتاب «لبنان به روایت امام موسی صدر و شهید چمران» منتشر شده است؛
|
به نام خدا دوستم... مهربانم... عزیزتر از جانم! سلام گرم و آتشین مرا بپذیر! سلامی که با اشک و خون آغشته است! سلامی که با عشق و غم آمیخته است! سلامی که تاریخ پر درد شیعه را در طول 1400 سال ظلم و جنایت به همراه دارد. سلام دلشکسته ای که جز عشق و محبت سرمایه ای ندارد! فاطی و غزاله آمده اند و چقدر ما را خوشحال کردند، جای شما خیلی خالیست. دل من خیلی برای شما تنگ شده است.. از دور تو را می بوسم و صمیمانه ترین درودها را تقدیمت می کنم. از حال ما بخواهی! زنده ایم! در تب و تاب... در زد و خورد... در میان امواج بلا... در میان طوفان حوادث...در جنگ با سرنوشت... در مبارزه ای برای بود و نبود.... آقای صدر حالشان خوب است و دو روز پیش به اردن نزد ملک حسین رفتند تا مگر به وسیلۀ او به کمیل شمعون فشار آورند تا دست از اذیت و آزار بردارد. متطرفین* مسیحی به کمک اسرائیل می جنگند و جنوب را تهدید می کنند. ... دو هفته پیش پنج شهید در طیبه دادیم... |
* نوشـــــت: متطرّفین در لبنانی به معنای افراطی ها است.
-------------------------------------------------------------------------------------------
عنوان نوشــت: غزلی از استاد علی معلّم دامغانی-کتاب "شرحه شرحه است صدا در باد"
چو گل پرپر شود، پَر می شود پرواز می جوشد... اگر پروانه شد، پروانه با دمساز می جوشد...اگر بلبل شد از اسرار او، آواز می جوشد...
گر از مرغان شیرازی ست... به قافِ حضرت سیمرغ خواهد رفت، جذب یار خواهد شد... ز صحرای سپاهان، دانه خواهد چید بی تردید...
ز پرواز بلند آواز می روید... به جای لاله سرو ناز می روید ...
