یَا مُجْزِلَ الْعَطَایَا
سجّادِ آل محمّد(ص) ما را آموخته "فی دِفاع کیدِ الأعداء" این گونه زمزمه کنیم؛
«...چه بسا دشمنی که شمشیر دشمنی اش را بر من آهیخته،
و لب تیغش را برایم تیز کرده، و سرنیزه‌اش را به قصد جان من تند ساخته،
و زهرهای جانکاه اش را برای کام من در آب ریخته،
و مرا آماج تیرهای بر کمان نهاده‌اش قرار داده، و چشم مراقبتش از من نخفته،
و در دل قصد آسیب رسانی به من را دارد ،
و تلخابه مرارت خود را به کامم افشاند،
پس تو ـ ای معبود من ـ
... به یاری‌ام آغاز کردی، و پشتم را به نیرویت محکم ساختی...
پس من تو را ندا دادم ـ ای معبود من! ـ
در حالی از تو فریادرسی خواستم، که به سرعت اجابتت اطمینان داشتم،
و می‌دانستم که هر کس در سایه حمایت تو جا گرفت ستم‌زده نمی‌شود،
و هر کس به پناهگاه انتقام تو ملتجی شد، نمی‌هراسد.
پس تو مرا به قدرت خود از شدّت او محفوظ داشتی...
خدایا، پس به وسیله مقام والای محمّدی (ص) و درجۀ درخشان علوی به تو تقرّب می‌جویم،
و به واسطه آن دو به سویت رو می‌آورم؛ که مرا از شرّ آنچه از آن به تو پناه برده می‌شود، پناه دهی،
زیرا که این کار، تو را در برابر قدرتت دچار سختی نمی‌سازد.
و تو بر هر چیز قدرت بی‌پایان داری...»
--------------------------------------------------------------------------------------------
فراز هایی از دعای چهل و نهم صحیفه سجادیه
صحیفه تنها یک کتاب دعا نیست! صحیفه چراغ راه است
صحیفه قرار است به ما رسم زندگی کردن، بیاموزد
