صلواتی بلــــــــــندتر بفرست... تا صدایت به آسمان برسد!
یا مُنتَهی الرَّجایا
بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمد لله رب العالمین والصلوة علی قائد الخلق و الرّسول الأمین محمّد و آله الأطهار
مصابیح الهدی وسفن النجاة
یکی از اصولی که در سیرۀ پاک محمدی به آن برمی خوریم، اصلِ حرکتِ پیوسته و ثمربخشیِ پیوسته است.
پیامبر (ص) این اصل را چنین تبیین فرمودند:
«اگر زمان مرگ انسان مؤمنی فرا رسد و در دست خود نهالی داشته باشد، پیش از آنکه بمیرد، آن را می کارد.»
این حدیث پیامبر دربارۀ مرد مؤمنی است که رسالت او در زندگی، کشاورزی و درخت کاری است. این مؤمن وقتی که در باغش در حال کار است و نهالی در دست دارد، مرگش فرا می رسد. آن‌گونه که پیامبر (ص) می گوید، این مؤمن در برابر مرگ تسلیم نمی شود، بلکه آخرین لحظۀ باقی‌مانده از زندگی خود را نیز غنیمت می شمارد. او جوهرۀ همین یک لحظه را بیرون می کشد و آن را به حیات دائمیِ تازه‌ای تبدیل می کند. او زمان را در جایی که حقیقت زمان را جاودانه سازد، متوقف می کند.
در گفتۀ پیشوای ما این مؤمن، نهالی را که در دست دارد، می کارد و حیاتی نو را بنیان می گذارد. با رشد نهال آن حیات نیز بالنده می شود و سایه سار آن درختِ دارای شاخه ها و برگ ها و میوه های گوارا، آسایش را برای خستگان فراهم می آورد و هوایی پاک و غذایی کافی به انسان و به کسانی که «شما روزی‌دهندۀ آنان نیستید» تقدیم می کند. بدین ترتیب، حیاتی که آن مؤمنِ درختکار پدید آورده، در تولید بشری نمود پیدا می کند؛ تولیدی که از آسایش و غذا ابزاری برای دهش و بخشندگی فراهم می آورد و این چنین است که درختِ پاکِ ما از خاک سر بر می آورد تا به آسمان برسد و لحظه ای گذرا از عمر انسانِ محمدی به جاودانگی تبدیل می شود.
این لحظه نمونه‌ای از آن عمری است که حضرت محمد (ص) برای امت خویش می خواهد: حرکتی پیوسته از گهواره تا گور؛ هر لحظه‌ای چشمه‌ای است؛ هر آنی کلیدی است برای جاودانگی. حیاتی معجزه گر؛ هر دمی فرصتی است برای محقق ساختن آرمان بی پایانی که آرام نمی گیرد و نمی ایستد و سیری ناپذیر است.
حضرت محمد (ص) چنین حیاتی را به انسان مسلمان پیشنهاد می دهد. حیات او نیز حیات نمونه ای از همین رنگ بود: الگویی نیک برای انسان زنده؛ پیامبر بزرگوار اسلام همواره این اصل را در زندگی خود دنبال کرد و آن را به امت خویش نیز آموخت، همان‌گونه که همۀ دستورات خداوندی را به انسان ابلاغ کرد و خود نیز در حیات تابناکش آن‌ها را به کار بست و از این روست که زندگی او رسالتی الهی برای خوشبخت کردن انسان شده است. از این روست که مرتبۀ سیرۀ پیامبر (ص) پس از قرآن کریم است و اعمال این آفریده با سخنان خداوند قرین می شود و قلب او چنان به وحی الهی نزدیک شد که پیام آورنده و پیام گیرنده با یکدیگر درآمیختند و عاقل و معقول با هم متحد شدند.
سیرۀ محمدی دومین رکن مکتب اسلام است و در مرتبۀ بعد از قرآن کریم و دانش‌های نهفته در آن قرار می گیرد. این سیره باید در سطح‌های گوناگون به قشرهای گوناگون مردم در هر کجا ارائه شود تا سرتاسر زندگی مسلمانان را فراگیرد و آن را یکپارچه حرکت و دهش کند.
حال که گمشدۀ مطلوب خود را در این کتاب ارزشمند می یابیم، احساس امید و اطمینان می کنیم، زیرا می بینیم که مؤلف ارجمند و فاضل آن کوشیده است که زندگی جوانان تحصیلکردۀ ما را آکنده از گل‌های خوشبوی محمدی کند و پرتوهای نور آن را بر عقل و دل توده‌های آگاه انعکاس دهد. خدا از او خوشنود باشد و پیامبر (ص) پاداش این کار را به او عطا فرمای.
خوشبختی امتی که خود را دنباله رو پیامبر می داند، دستاوردی بزرگ و هدفی شرافتمندانه است...
بیروت/ ۲۷رمضان ۱۳۸۹هـ.
سید موسی صدر
عنوان نوشت: منجی از راه میرسد، دنیا، غرق بوی گل محمدی است…صــــــلواتی بلندتر بفرست، تا صدایت به آسمان برسد!!.... غزلی از نغمه مستشار نظامی روایت گرِ "گم نامتر..." و "*"
مرجع نوشت: از....مقدمۀ امام موسی صدر به کتاب سیرة الرّسول نوشتۀ استاد زکی بیضون.
خبرهای امروز: امروز دستان شریفی در بوستان ولایت، سی و هشت نهال آزادی نشاندند، به یاد آزادگی آنان که سی و هشت سال است، چشم به راه آمدنشان هستیم.
دعانوشت: ای منتهای همه ی امیدها! نهال های آزادی را سربلندتر از همه نهال ها، مقدّر ساز! زیرا نهالی که چشم امیدش به آسمان است، سر به زیر و فرسوده نخواهد شد.
مایه ی سرسبزی همه ی سروها! دستان ما را در نهالستان ِ اسلام آن چنان سبز کن که با تندبادهای بی شرمِ زمانه نشکنیم ... از صاعقه های مهیب تهمت و افترا نهراسیم... خشکسالی نامردی و قحطی نامرادی زمین گیرمان نکند....
باغبانِ گل های محمّدی! وجودمان را از شمیمِ وجودش آن چنان مست کن! که حیات و مماتمان سزاوار نام بلند محمّد(ص) باشد!
شرف الدین