دست من گیر که این دست همان است که من...
یا سامع الشّکایا
و ...
صبح یک روز پاییزی
نامۀ تبریک امام خمینی*... که به دلیل تبعید و دوری از وطن نتوانسته بودند، در مراسم عقد فرزندشان شرکت کنند؛
تنها چند روز پس از مراسم عقد...
از نجف به دست نوعروس جوان رسید:
«مخدّره محترمه را سلام وافر می رسانم.
خوشوقتم از این که احمد با فامیل اصیل محترم بزرگی متصل شد.
امید است إن شاء الله تعالی در زیر سایۀ اجداد طاهرینتان خوش و خرم و سعادتمند باشید.
إن شاء الله تعالی، این وصلتِ میمون، مبارک و سرشار از نیکبختی و سعادت دنیا و آخرت باشد.
بحمدالله تعالی شما از کرائم اخلاق موروثه از پدر بزرگوار و اجداد پدری و مادری محترمه و معظمه و اجداد مادری برخوردار هستید.
امید است إن شاء الله تعالی احمد نیز از این کرامت ها برخوردار شود.
اینجانب از دعای خیر شماها را فراموش نمی کنم.
خدمت حضرت مستطاب سیدالعلماء الأعلام و حجت الإسلام آقای سلطانی-دامت برکاته- و علیا محترمه خانم والده-دام عمرها- سلام برسانید.
«و السلام علیک و رحمة الله»
روح الله الموسوی الخمینی
مهرماه 1348
------------------------------------------------------------------------------------------
*: وقتی این نامه را می خواندم، باورم نمی شد که امام (ره) برای یک تازه عروس نوجوان که تنها چهارده سال دارد نامه نوشته اند؛
چقدر احترام و بزرگواریشان زیاد است...ادبیاتِ گفتار و نوشتاری که مخصوص امام است...
و... این که... این نامه با نامه های صمیمانه امام (ره) به عروسشان که با "فاطی عزیزم" شروع می شود، چقـــدر فرق دارد!
عنوان نوشت: دست من گیر که این دست همان است که من... بارها از غم هجران تو بر سر زده ام!
بیت شعری است که حاج سید احمد خمینی در اولین دیدار، در کنار سفرۀ عقد برای همسرشان خانم دکتر فاطمه سلطانی طباطبایی خواندند.
