یا مونسی عند وحشـتی
ای همدم من در زمان ترس ها!
کمتر از یک ماه پس از ربودن امام موسی صدر در لیبی- با هدف به انزوا کشیدن امام خمینی(ره) و با علم به غیبت تنها حامی خارجی امام(ره)، نقشه کوچ دادن ایشان به سوی لیبی! از سوی سرانِ ایران، عراق و دیگر کشورهای عربی-اسلامی به اجرا درآمد!
وزیران خارجه ایران و عراق در نیویورک با یکدیگر دیدار و توافق کردند که امام خمینی، که با فشار نظام شاه از ایران به عراق تبعید شده بود، از عراق اخراج شود.
یا رجائی عِندَ مصیبَتی
ای امید من به هنگامۀ دشواری ها!
شعار مدرسه «عشق، ایمان، عمل» بود. می گفت:
"اگر تصمیم گرفتی کاری را انجام دهی، اول از همه باید عاشق باشی، بعد برای این که نتیجه بگیری باید خوب کار کنی،
و اگر به کارت ایمان داشته باشی، آن را کامل انجام می دهی، درست همان طور که حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند؛
«رحم اللّه امرءاً عمل عملاً صالحاً فأتقنه»1 "
از کنار ساحل مدیترانه سنگ جمع می کرد، سنگ ها را با سلیقه و دقت روی هم می چید،
با سنگ ها، برای بچه ها راه درست می کرد... جوی آب و آب نما...
بچه های یتیم و محروم شیعه ولی در اردوگاه بازی و شیطنت می کردند، راه ها و آب نما را خراب می کردند...
دوباره سنگ جمع می کرد و دوباره آب نما می ساخت و دوباره...
می گفت: «این بچه‌ها از بس خشونت دیده‌اند و از بس که زیر فشار بوده‌اند، اصلاً درک نمی‌کنند و این‌ها را خراب می‌کنند عیبی ندارد، من دوباره از نو درست می‌کنم، تا روح این بچه ها کم کم با فرهنگ و هنر آشنا شود.»
---------------------------------------------------------------------
از خاطرات همرزمان شهید چمران در مدرسه صنعتی جبل عامل
[1]: الکافی، جلد 3، ص 263-چون كسى از شما به كارى دست زند، بايد درست و محكم كار كند.
یا عُدَّتی عِندَ شدَّتی
ای ذخیرۀ من به هنگام سختی!
به بهانه تولد یک پروانه: اولین عاشقی که در زندگی شناختم چمران بود؛ من نوجوان بودم و مشتاق فیزیک، ستارگان و دانستن اسرار و کشف رازها؛ اما او با دل نوشته ها و عاشقانه هایش یادم داد که چه طور می شود هر روز از تپه ها بالا رفت و هر روز از طلوع و غروب خورشید شگفت زده شد؟ چه طور می شود در ساحل دریا، چشم ها را بست و از صدای امواجی که به صخره ها می خورد، لذت برد؟ چه طور می شود یک گل کوچک وحشی را بدون آن که چید، بویید؟ چه طور می شود رد جوجه گنجشک ها را در آسمان گرفت و به درخت های چنار رسید؟ چه طور می شود عاشق همۀ عالم بود، اما به عالم دل نبست؟ چه طور می شود به همه، سلام های گرم و آتشین داد؟ شهید مصطفی چمران در چنین روزی در دوم اکتبر 1932 – دهم مهر هزار و سیصد و یازده در قم به دنیا آمد.
متنی که امروز می خوانیم، بخشی از نامه شهید چمران به مرحوم دکتر سیدصادق طباطبایی، خواهرزاده امام موسی صدر است که در کتاب «لبنان به روایت امام موسی صدر و شهید چمران» منتشر شده است؛
|
به نام خدا دوستم... مهربانم... عزیزتر از جانم! سلام گرم و آتشین مرا بپذیر! سلامی که با اشک و خون آغشته است! سلامی که با عشق و غم آمیخته است! سلامی که تاریخ پر درد شیعه را در طول 1400 سال ظلم و جنایت به همراه دارد. سلام دلشکسته ای که جز عشق و محبت سرمایه ای ندارد! فاطی و غزاله آمده اند و چقدر ما را خوشحال کردند، جای شما خیلی خالیست. دل من خیلی برای شما تنگ شده است.. از دور تو را می بوسم و صمیمانه ترین درودها را تقدیمت می کنم. از حال ما بخواهی! زنده ایم! در تب و تاب... در زد و خورد... در میان امواج بلا... در میان طوفان حوادث...در جنگ با سرنوشت... در مبارزه ای برای بود و نبود.... آقای صدر حالشان خوب است و دو روز پیش به اردن نزد ملک حسین رفتند تا مگر به وسیلۀ او به کمیل شمعون فشار آورند تا دست از اذیت و آزار بردارد. متطرفین* مسیحی به کمک اسرائیل می جنگند و جنوب را تهدید می کنند. ... دو هفته پیش پنج شهید در طیبه دادیم... |
* نوشـــــت: متطرّفین در لبنانی به معنای افراطی ها است.
-------------------------------------------------------------------------------------------
عنوان نوشــت: غزلی از استاد علی معلّم دامغانی-کتاب "شرحه شرحه است صدا در باد"
چو گل پرپر شود، پَر می شود پرواز می جوشد... اگر پروانه شد، پروانه با دمساز می جوشد...اگر بلبل شد از اسرار او، آواز می جوشد...
گر از مرغان شیرازی ست... به قافِ حضرت سیمرغ خواهد رفت، جذب یار خواهد شد... ز صحرای سپاهان، دانه خواهد چید بی تردید...
ز پرواز بلند آواز می روید... به جای لاله سرو ناز می روید ...
يا مَلجَأَ كُلِّ مَطرود
ای پناه هر رانده شده
اگر چه از تو نوشتن عجیب ... دشوار است
برای از تو نوشتن دلیل بسیار است ...
به فرض! عکس تو را از اتاق بردارم
مگر خیالِ تو از خانه دست بردار است؟
چه فرق می کند امروز چندم ِماه است؟
که روزهای بدونت, دچار تکرار است
--------------------------------------------------
پاره ای از غزلِ حوالیِ بی تو
اثر؛
يَا سَاتِرَ كُلِّ مَعْيُوب
ای عیب پوش هر عیبناک!
تنها چهار روز پس از ربوده شدن امام موسی صدر-مانع جدی توافق میان اعراب و اسرائیل،
ایالات متحدۀ آمریکا مذاکرات مخفیانه خود را با انور سادات، برای به رسمیت شناختن کشور اسرائیل؛ در کمپ دیوید- استراحتگاه خصوصی جیمی کارتر- آغاز کرد...
توافقی که دوازده روز بعد در ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸ به طور رسمی رسانه ای شد و به امضای طرفین رسید.
يَا نَاصِرَ كُلِّ مَخْذُول
ای یاور هر بی یار!
پیامدهای سفر سادات برای مقاومت فلسطین ، سوریه و لبنان
يَا رَاحِمَ كُلِّ مَرْحُومٍ
ای رحم کننده بر هر رحم خواه
رخدادهای تاریخی مرتبط با جنایت ربودن امام صدر:
صلح مصر با إسرائیل!!!
تحولات فاجعه آمیزی که در اثر حوادثی دردناک پدید آمد، ناشی از موضع گیری های غیر‌مسؤولانه و بلکه توطئه آمیز در سطح لبنان و جهان عرب است؛ چه از سوی برخی از رهبران عربی و چه از سوی برخی سیاستمداران لبنانی.
البته، اگر نگوییم این تحولات با مصالح بین‌المللی و پاره‌ای از حوادث در هم تنیده شده بود.
یَا فَارِجَ کُلِّ مَهْمُومٍ
ای دلگشای هر اندوهگین!
چرا امام صدر ربوده شد؟
علت این سرپوش گذاشتن چهل سالۀ جهان بر این جنایت مسلّم قذافی چیست؟
این سوال در کانون حوادثی قرار دارد که منطقه و دنیا شاهد آن است:
يا كاشِفَ كُلِّ مَكْروب
ای برطرف کننده ی هر اندوه
گزارش محرمانه ساواک از آخرین حضور امام موسی صدر در ایران و ملاقات با علما در چهاردهم آذر ماه 1350،
در منزل برادرشان-آیت الله سید رضا صدر؛
از دفاع ایشان از سرهنگ قذافی در برابر بدگویی ها خبر می دهد.
ایشان اظهار می دارند؛
«قذافی اگر چه در کارها عجول است و شلوغ کاری می کند، اما این از جوانی و بی تجربگی او است.
متدین و نمازخوان است.»
جلد اول کتاب «آن سفرکرده»؛ یاران امام به روایت ساواک-ص 280
يَا مَالِكَ كُلِّ مَمْلُوكٍ
ای مالک و صاحب اختیار
عبای مشکی، لباده ای خاکستری، عمّامه ای تمیز پیچیده...کفش هایی مشکی...همیشه واکس زده!
همیشه خوش لباس بود... و هست!
عبا و عمّامه همیشه بر آن قامت بلند برازنده بود... و هست!
اما عجیب است که با همۀ اصراری که در خوش لباس بودن دارد، هیچ وسواسی در تمیز نگاه داشتن و آلوده نشدن عبایش نیست!
بی محابا، از تپه ها بالا می رفت! در مزارع می گشت، در کنار کشاورز پیر می نشست!
بی دغدغه، در میانِ خرابه های حاصل از بمب های بی رحم...کنارِ زخمی ها و آوارگان...
روی خاک می نشست و دل هایشان را به سلامی ...گرم می کرد!
کودکانِ یتیم را در آغوش می کشید...می بوسید... می بویید... اشک هایشان را پاک می کرد...
برایشان دعا می کرد...
دل نگران نبود از این که لباسِ تمیز و مرتبش آلوده شود یا کفش هایش خاکی!
وقت نماز هم...همان عبای مشکین، حکم سجّاده را داشت برایش! کجا و در چه حالت؟! فرقی نداشت!
بی هیچ اضطرابی کفش هایش را در می آورد و مشغول نماز می شد!
حتی، گاهی، میهمانی را آن چنان عزیز می داشت، که عبایش را روی زمین پهن می کرد و او را بر عبایش می نشاند!
حیف از آن عبای تمیز و اتو کشیده نبود؟
گفتم: جای سید ما بالاتر از روی خاک نشستن است...
می گوید: «ما فرزندان ابوترابیم!»
--------------------------------------------------------------------------------------
خاطره سید حسین موسوی-ابو هشام-عضو شورای فرماندهی حزب الله لبنان: در گفتگو با گروه روایت فتح
يَا رَازِقَ كُلِّ مَرْزُوقٍ
ای روزی دهِ هر روزی مند
دلنگرانی هایی که داشتم بی جا نبود.
سید موسی صدر، رهبر و بنیانگذار مقاومت در لبنان بود و دشمنان بسیاری داشت،
غرب و صهیونیست، تاب دیدن این نهضت را نداشتند.
تا این که امام صدر در سفری به لندن آمد و فرصت و خلوتی پیش آمد... تا این احساس خطر را با ایشان در میان بگذارم و سفارش فراوان کنم که در حفاظت از جان خود، کوتاهی و سهل انگاری نکنند؛
هشدار... پشت هشدار که؛
«آقا موسی!
خیلی مراقب خودتان باشید...
این ها اگر خودشان هم نتوانند مستقیم بر علیه شما کاری کنند، آن قدر گماشته و مأمور دارند که می توانند سرِ شما را زیر آب کنند!»
خندید و گفت:
«نگران من نباشید! ما ذوالحیاتین هستیم...
زیرِ آب هم نفس خواهیم کشید..»
يَا خَالِقَ كُلِّ مَخْلُوق
ای آفریننده هر آفریده
در برخی روایات آمده که:
عذاب بنی اسرائیل چهارصد سال به طول انجامید1
بنی اسرائیل چهل شب به درگاه خداوند ناله و استغاثه کردند،
تا خداوند متعال ظهور منجی بنی اسرائیل، موسی علیه السلام ، را صد و هفتاد سال پیش انداخت.2
که اگر چنین نمی شد، ظلم و ستم بر ایشان تا آخرین حد خود ادامه می یافت.
#برای_آزادی_او_چه_کرده_ایم؟
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
[1] در ماجرای غیبت حضرت موسی علیه السلام رجوع کنید به باب ششم از جلد اول کتاب "کمال الدین و تمام النعمه" اثر شیخ صدوق
[2] در روایت چهل شب گریستن بنی اسرائیل برای ظهور حضرت موسی علیه السلام رجوع کنید:
يَا صَانِعَ كُلِّ مَصْنُوع
ای سازنده همه سازه ها
آخرین بار...
دو سال پیش...
اوایل خرداد...
به بهانه نامه ی عاشقانه جرج جرداق و مجله الصیاد
همان ایام
نزدیک ولادت امام... عمادالدینِ وبلاگ الدین...
پست را لایک کرده بود و آخرین کامنت اش را به یاد امام موسی صدر
از چهارپاره ی بلند و به یادماندنی اش گذاشته بود:
«هر شير سركشي كه به ديدار او رسيد
چون "صيد" در مقابل او رام رام بود
حتي اگر به مذهب من شك كنيد باز
من حاضرم قسم بخورم او امام بود...»
چراغ غزل او بود که نور امید را در دل هایمان روشن نگه داشت:
شبیه صخره که با جذر و مد نمی شکند
به یک تلنگر انگشت سد نمی شکند
دلی که دامنه اش کوه ها ست وقتی که
غم از چهار طرف می وزد نمی شکند
جنون بید ببین در مقابل توفان
بدون واهمه می ایستد نمی شکند
کسی که در دل زندان نشسته دنیا نیز
به سینه اش بزند دست رد نمی شکند
قسم به (عشق) که پیمان (مرگ) و (آزادی)
هزار سال اگر بگذرد نمی شکند!
-------------------------------------------------------------------------------------
دیشب عمادالدین؛ علی مهدیزاده_شاعر اهل بیت (علیهم السلام)
یکی از یاران امام موسی صدر
آسمانی شد.
در غیاب شاعری که غزل هاش مرهم زخم های چهل ساله ی کهنه بود
و بار سنگین چشم انتظاری هایمان را سبک تر می کرد،
هم بار ما سنگین تر است و هم زخم های کهنه مان کاری تر و عمیق تر...
برای ایشان علو درجات... رحمت و مغفرت پروردگار،
حشر و همنشینی با صاحب این روز عزیز؛ حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام و اجداد طاهرینشان
برای خانواده و دوستان... علی الخصوص هم_بلاگی های ایشان در وبلاگ الدین صبر و آرامش آرزو می کنم:
که «بشارت است بر صابران!»
بِاسْمِکَ یَا مُوسِعُ
بنام تو ای وسعت بخشنده!
برای تو!
سنگی شدم در ماهی...
اشکی شدم، در چاهی...
ردی شدم در راهی
پیش از تو من برای خودم بودم؛
برای دقیقه های متروک، برای ثانیه های فلج... برای زمان مزمن رنج!
برای تو...
شهدی شدم در کامی...
ماهی شدم بر بامی...
یادی شدم در نامی
... برای تو...
شکلی شدم، در رنگی...
زخمی شدم، در جنگی ...
نقشی شدم بر سنگی...
حتی به رنگ باران شدم...
در اندوه؛ به رنگ باد،
بی پناه!
به رنگ ماه...
در گودال شب!
یوسفی شدم؛ وزیده از پیراهن، دمیده در خواب... رمیده از زخم!
... رها شده در حافظۀ زمین!
در چاهی به قدمت یوسف؛
... من در سکوت عمیق زمین، چشم به آسمان کوچک چاه!
... تو چون ابر سپید مخملین می گذری بر آسمان و دریغ از قطره ای!
زلیخای ایستاده چون ماه، بر چــــــــــاه
به یاد من باش!
-----------------------------------------------------------
برداشتی از مطلع کتاب "هر چه هستم از تو دورم" اثر استاد عبدالجبّار کاکایی
سالروز انفجار عین البنیه و اعلام رسمی تشکیل جنبش "أفواج المقاومة اللبنانية"_"أمل":
باسمِکَ یَا واسِع
به نام تو؛ ای مهرگسترنده!
«برادران! بدانید که اهالی دیر الأحمر و قاع و شلیفا مانند فرزندان من
و مانند اهالی عرسال و عین و یمونه و هرمل و دارالواسعة هستند.
از همۀ شما انتظار می‌رود که امروز گامی تاریخی بردارید و همۀ امور کوچک را و حتی هر امری را
جز مصلحت بزرگ ملی و حفظ حقوق همسایه کنار بگذارید تا شاید خداوند اوضاع این کشور را سامان بخشد و به ما رحم کند.
من به شما می‌گویم هر تیری که به سوی دیر الأحمر یا قاع یا شلیفا شلیک شود؛
به سوی
خانۀ من،
به قلب من،
و فرزندانم
شلیک شده است.
و هر کس به کاهش تنش و خاموش کردن آتش کمک کند،
به دور کردن آتش از من و خانه و محراب و منبر من کمک کرده است.
من این سخنان را کاملاً جدی و از سر حقیقت می‌گویم و در آن مبالغه نمی کنم.»
-------------------------------------------------------------------------
آخرین جملات بیانیه امام موسی صدر از مسجد صفا-عاملیه بیروت
عنوان*مصرعی از غزل زیبای "قارئة الفنجان" از "نزار قبانی":
جَلَسَت والخوفُ بعينيها
تتأمـــَّلُ فنجاني المقلوب
قالت: «يا ولدي! لا تَحزَن!
فالحُبُّ عَليكَ هوَ المكتوب
يا ولدي! قد ماتَ شهيداً
من ماتَ على دينِ المحبوب...»
همچنین بخوانید:
اعتصاب غذای امام موسی صدر به روایت شهید چمران از کتاب "لبنان به روایت امام موسی صدر و شهید مصطفی چمران"
باسمِکَ یَا شَافِعُ
به نام تو؛ ای یاری کننده!
هر نسیمی که نصیب از گل و باران ببرد...
می تواند خبر از مصـر به کنعان ببرد
آه از عشــق
که یکمرتبه تصمیم گرفت
یوسف از چاه در آورده به زندان ببرد
ماهرویی دل من برده و ترسم این است؛
سرمه بر چشم کشد؛ زیره به کرمان ببرد
در دلم ... این که بیاید ...
منِ معمولی را؛
ســـر و سامان بدهد؟
یا
سر و ســامان ببرد؟
مرد، آن گاه که از درد به خود می پیچد...
ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد
شعر، کوتاه
ولی حرف، به اندازۀ کوه
باید این غائله را «آه» به پایان ببرد!
--------------------------------------------------
ابیاتی از یک غزل؛ سروده حامد عسکری
باسمِکَ یَا جَامِعُ
به نام تو؛ ای گردآورنده!
«دربارهٔ امام موسی صدر تنها می‌توان گفت:
«یا لَیتَنا کُنّا مَعَهُ فنَفُوزَ فَوزاً عَظیماً»
ایشان به فداکاری ذاتی خود، خَلَفی راستین برای اهل بیت است؛
خلفی که به سیرهٔ آنان یعنی بخشندگی و فداکاری و جانفشانی اقتدا کرده و در نتیجه همانند آنان شده است.
امام صدر با تحصن و روزه داری خود ثابت کرد که تنها با نیروی فداکاری می‌توان بر قدرت طمع ورزی و جاه طلبی غلبه کرد.
او خود را فدای همهٔ ما می‌کند؛ خود را فدای تمام لبنان می‌کند. او اهمیت زمان را به ما گوشزد کرد و آن را هم ردیف خود زندگی قرار داد. همچنان که با تحصن و روزه داری خود باعث شد تا همگان بر اساس فشاری معنوی، که بزرگ‌تر از همهٔ فشارهای کنونی است، فعالیت کنند، چرا که از کوه های لبنان پابرجاتر و در حد ارادهٔ همهٔ لبنانیان است.
از ديروز، امام صدر ديگر تنها امام محرومان نبوده است، بلكه امام همه لبنانيان است.
ديروز تمام مردم لبنان به امام گرويدند. بلكه همه لبنانیان شيعه او شدند؛
شيعه فداكاری ها و جانفشانی های او.
امام كاری كرد كه همه لبنانيان و بلكه همه مردم جهان نسبت به موضع او حساس شوند و چه بسا به او بيش از خود بحران اهميت دهند. بازتابهای تحصن در خارج از كشور همگی حاکی از تقدير و تجلیل از امام است.
هر ساعتی كه می گذشت و سخنان امام به گوش می رسيد، قدرت فشار انسانی كه او پديد آورده بود، بيشتر احساس می شد؛ تا بدانجا كه همه عناصر درگیر بحران در اثر فشار تحصن از نو شروع به فعاليت كردند.»
------------------------------------------------------------------------------------------
بخشی از مقاله میشال ابوجوده_با عنوان: "امام لبنانیان"-روزنامه النهـــــــــــــــــــــــار_28/6/1975
دریافت
عنوان: فیلم صامت اعتصام
حجم: 2.27 مگابایت
صحنه هایی از اعتصام امام موسی صدر و جوانان لبنانی در مسجد صفا-بیروت 28ژوئن 1975
مدت زمان: 52 ثانیه
باسمِکَ يَا سَامِعُ
به نام تو؛ ای شنونده!
عکس ها شاید خیلی اندک...
شاید خیلی رنگ پریده و بی رمق از گذر زمان...
شاید بسیار قدیمی...
اما یک حرف هایی را همیشه فریاد می زنند...
فریاد می زنند؛
برآشفتگی، نامرتبی و رنگ پریدگی امامی را از رنج مردمی که در یک جنگ داخلی خانمان برانداز
برادرکشی به راه انداخته اند و خون عزیزانشان را می ریزند.
عبای خاکی نصفه و نیمه ای بر دوش کشیده!!
عمامه ای که بی دقت و با عجله پیچیده...
قامت خمیده...
رنگ رخسار پریده...
چشمهای گود رفته...
هر وقت این نشانه ها را
در عکس امامی که به آراستگی ظاهر و لباس خود مقید است... دیدید؛
شک نکنید که این تصویر در دوره جنگ داخلی لبنان گرفته شده!
این که از ظاهر باشد، دیگر ببینید
دو سال جنگ و کشتارِ بی امانِ قومی با دلش چه کرده است؟!
----------------------------------------------------------------------------
عنوان نوشت: غزل "سخن دل" از حضرت امام خمینی (ره)
باسمِکَ يَا نافِع
به نام تو؛ ای سود رساننده!
توصیه های امام موسی صدر به نخبگان یک جامعه
نسخه ای برای روزهای تلخ؛
محاصره
تحریم
جنگ
گرانی
فقر و محرومیت
؛ خشکسالی
و هر مشکلی که می تواند یک جامعه را دچار بحران کند؛
نوشدارویی برای تمام آزادگان جهان!
التغییر!
دریافت
عنوان: التغییر
حجم: 17.8 مگابایت
بخشی از سخنرانی امام موسی صدر به زبان عربی در مراسم چهلم دکتر علی شریعتی
سالن عاملیه
مدت زمان: 7 دقیقه 12 ثانیه
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
برای شرح کامل مکتوب فارسی سخنرانی امام موسی صدر می توانید به کتاب ادیان در خدمت انسان؛ "مقاله مبارز کیست؟" مراجعه کنید.
صوت فارسی ضبط شده امام موسی صدر برای مخاطبان ایرانی در ادامه مطلب...
باسمِکَ يَا صَانِعُ
به نام تو؛ ای سازنده!
به سوی تو باز می گردم
عبا را انداخت؛
تیری در قلب تاریکی؛
پس خورشیدوار طلوع کرد؛
خورشید لبان ليمو را سرخ رنگ کرد.
و خورشيد بر جبين عاشقان رنگ برنزین کشید.
دستمال وداع در دستمان به هم پيچيد
تنها در راه او گام برداشتيم
در گذرگاه درد؛
غربت و اشك و ناله جمع آورديم.
از وقتي پنج ساله بودم، تا به حال... ماه شوال بر ما حلول نكرد!
و اين منم... كه در ميان افق و شفق هلالی را پس از هلالی التماس می كنم.
زماني را كه با تپش قلب، شمارش شده
پس خود را در حالی مي يابم كه به سوی تو بازگشته ام.
كه؛" براي انسان گردآمديم"
پس ابرهای سیاه و پراکنده ساليان را از همه فرزندان و دوستدارانت، كنار بزن!
--------------------------------------------------------------------------------------------
بخشی از دلنوشته نجاد شرف الدين-روزنامه السفیر؛ 31 آگوست2016
باسمِکَ یا رافِع
به نام تو؛ ای بالابرنده!
می‌گویند قبل از تولد سید موسی؛ بی بی خواب عجیبی می‌بینند؛
می‌بینند که در یک شب تاریک، انگشتر عقیق از دستشان غلطید و افتاد...
انگشتر عقیق افتاد و در آن ظلمت گم شد...
آن وقت... بی بی در خواب....
خوابی که پر از تاریکی و ترس بود... ظلمتی که در آن چشم جایی را نمی دید...
روی زمینی که سرد و سخت بود...
آن قدر دست کشیدند تا انگشتر عقیقشان را پیدا کردند!
انگشتر عقیق را پیدا کردند؛ تا ماه حزیرانی که از بوی محبوب های شب پر بود، موسی متولد شود.
ولی افسوس...
انگشتر عقیق بی مثال بی بی، برای دست های کوچک و حقیر این دنیا، زیادی بزرگ بود...
آن‌قدر بزرگ... که در یک ماه رمضان بی عید... در یک شب تاریک بی ماه...
افتاد...
و ما سال‌ها است که در این ظلمتکده ی سرد جان‌فرسا در خواب و بیداری؛ در کابوس و رؤیا ... بی آن که چشممان ... حتی یک بار عقیق بی مانند آن انگشتر را دیده باشد، دست بر زمین سخت و سنگلاخ می‌کشیم، با این امید که شاید روزی... روزی که شاید خیلی هم دیر نباشد... سرانگشتانمان به گوهر نایاب آن انگشتر بخورد و انگشتر عقیق بی بی را دوباره پیدا کنیم.
----------------------------------------------------------------
باسمِکَ یا دافِع
به نام تو؛ ای دور کننده
تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً...
انگار این نهر شیر و عسل را که دنبال می کنیم، منتهی می شود به یک چشمه زلال و بی پایان از نیایش ها و حرف هایی که گویا تا به امروز در دل زندانی بوده و جرأت بر زبان آمدن نداشته.
حرف هایی که با "یا من ارجوه" شروع می شود... امیدهایی که با شروع این ماه از زنجیر ناامیدی ها آزاد می شود، چرا که همه امید ما به آن کسی است که همه خیرها و خوبی ها در دست اوست.
و آن که به سخاوتش ایمان و اطمینان هست، چه طور می تواند نبخشد؟ چگونه می تواند این کمترین ها را از بیشترین های عالم محروم کند؟
اصلاً مگر می شود در آن چه که او به بندگانش می بخشد، کم و کاستی وجود داشته باشد؟
پس
ای رحم کننده به مسکینان و بر خاک نشستگان!
ای بخشندۀ بیشترین ها به کمترین ها!
ای که بی دریغ می بخشی،
از روی مهربانی و عطوفت؛
به آن که می خواهد...
به آن که نمی خواهد...
حتی به آن که نمی شناسد! تا چه رسد که بخواهد!...
اینجا ذره ای در عالم بی انتهای تو معلق است... بی بضاعت و مسکین،...نیازمند...
بر خاک نشسته...و نادان
بر ما ببخش!
هر خیری را که می خواهیم...
و هر خیری را که نمی خواهیم...
و هر خیری را که تو می دانی و ما نمی دانیم...
که تو بر احوال بندگانت داناترینی!
باسمِکَ یا مانِعُ
به نام تو ای بازدارنده
روایت شده که پس از بازگشت علی از جهاد، یکی از اصحاب به پیامبر(ص) اعتراض کرد که علی همیشه در نمازهایش سورۀ اخلاص را می خواند.
پیامبر(ص) در این باره از علی سؤال کرد.
علی (ع) گفت: «من این سوره را دوست دارم.»
پیامبر(ص) فرمود: «خدا نیز تو را دوست دارد.»
ولی چرا علی (ع) این سوره را دوست دارد؟
چرا گفته اند این سوره یک سوم قرآن است و علی (ع) تا این حد به این سوره اهمیت می داد؟
یا ذَالآلآءِ وَ النـَّعمآء
ای صاحب کاملترین برکات و نعمت ها
فقط همین چند جمله را ... از کتاب عزت شیعه این جا نوشته ام...
نه برای این که بفهمیم جلال الدین فارسی کیست؟ و این همه دشمنی اش از برای چیست؟
فقط برای این که حقیقت وجود امام موسی صدر را بهتر بشناسیم....
بدانیم امام موسای صدر کیست؟ و این همه لطف و رحمتش برای چیست؟
|
"جلال الدین فارسی وقتی به اینجا آمد، در یک جریانی دستگیر و به امن تحویل شد. بعد از دو سه روز، دیدیم که امام موسی صدر از بیروت آمده و می‌گوید: «یکی از دوستان ما اینجا گرفتار شده است، من آمده ام او را آزاد کنم.» ابووائل گفت؛ امام موسی صدر به ضمانت خودش جلال الدین فارسی را آزاد کرد و رفت." |
از خاطرات استاد سید مهدی حائری به نقل از ابووائل از مسئولان وقت اطلاعات سوریه؛ کتاب عزت شیعه، دفتر دوم. دکتر محسن کمالیان
-------------------------------------------------------------------------------------------
#سبک_زندگی: دوستان را کجا کنی محروم؟ تو که بر دشمنان نظر داری.
اقیانوس آرام امام موسی صدر را به عفو و گذشت بشناسیم...
که نه برای دشمن، لااقل با دوستانمان بخشنده تر و مهربان تر رفتار کنیم...
لینک ها مرتبط:
یا ذَالجودِ وَ السَّخآء
ای صاحب کرامت و سخاوت
دنیا یک حرم بزرگ است!
که همه چیزش وقف آستان بزرگی است و هیچ چیزش مال ما نیست!
از همان آستانۀ در که سلام می دهیم و اذن دخول میگیریم... از جلوخان و رواق ها که می گذریم و وارد صحن می شویم و... می گردیم به دنبال یک جای دنج و خلوت... جایی که پیدا می کنیم... مال ما نیست...
مثل خانه و اتاقی که آن ها هم مال ما نیست... چهل چراغ ها، آینه کاری ها، کاشی ها، مقرنس ها، قندیل ها...همه زیبا هستند، ولی مال ما نیستند.
دور و برمان آدم هایی هستند، گرچه خوب و مهربان و دلسوز... ولی نه آمدن و رفتن آن ها دست ما است... نه آمدن و رفتن خودمان...
هر لحظه منتظریم که خادمی بیاید و از رواق دارالإجابه بلندمان کند و هدایتمان کند به گوشۀ دیگری...صحن دیگری... اصلا امامزاده دیگری.
یک مهر کوچک برمیداریم که مال خودمان نیست، مال صاحب حرم است... قرآن و زیارت نامه و مفاتیح که آنها هم وقف حرمند.
در این دنیا... این حرم بزرگ... گاهی... فقط به اندازه خواندن یک زیارت نامه و دو رکعت نماز تحیّت فرصت هست که اگر قدر ندانیم می گذرد.
در این دنیا هیچ چیزی دست ما نیست... هیچ چیزی مثل روز اولش نیست... هیچ چیزی و هیچ کسی برای همیشه در آن ماندنی نیست.
و ما مجبوریم همان قدر که دل بستن به ضریح و مناره و پنجره فولاد و بیرق سبز گنبد را یاد می گیریم، دل کندن را هم بلد باشیم، وگرنه نفس کشیدن در این حرم، شدنی نیست.
----------------------------------------------------------------------------------------------------
حدیث نفس های یک روز عرفه در رواق دارالاجابه- حریم عبدالعظیم حسنی
مطلب مرتبط:
یا ذالعــِزِّ و البَقاء
ای صاحب عزت و بقاء
آن روز را شاید هیچ کس به خاطر نداشته باشد
ساعت 6 و 30 دقیقه بامداد 18 آذرماه 1360
هواپیمای مسافربری بویینگ 727 لیبی، که از روز گذشته رم و بیروت را با جنجال بین المللی رو به رو کرده بود، روی باند فرودگاه مهرآباد تهران نشست.
فرمانده هواپیماربایان که در پیامی رادیویی در صدای لبنان، خود را حمزه معرفی کرده بود...
نجیبانه و بی ادعا تنها چهار درخواست در تهران مطرح کرد:
- به ما و مسافران غذا بدهید.
- جریان ربوده شدن امام صدر را مجددا برای امام خمینی شرح بدهید.
- هیئتی برای آزادی امام موسی صدر تشکیل بدهید.
- به ما اجازه بدهید یک پیام به ملت ایران بدهیم.
همین...
همه ی خواسته ی یک هواپیما ربا همین بود....آزادی امام موسی صدر!
عقل سلمان حمیة، جوان 27ساله لبنانی، فرمانده أمل، به خاطر آزادی امامش... بازپس گیری عزت شیعه ...
اسارت و شهادت را به جان خرید، تا بتواند یک بار دیگر امام محرومان را ببیند و صدایش را بشنود.
به همین ترتیب رکورد هواپیماربایی دنیا با ربودن 6 هواپیما که همه مبدا یا مقصدی به یکی از کشورهای لبنان، ایران، ایتالیا، لیبی یا اردن داشتند، به خاطر آزادی امام محرومان شکست؛ گروه هفت نفرۀ جوانان أمل، هواپیماها را می ربودند، به کشورهای مختلف پرواز می کردند، پیام مظلومیت امام اسیر شیعیان را در گوش خوابزدگان فریاد می کردند و ... بعد...
بی آن که به مسافران و کادر پروازی صدمه ای وارد کنند، همه را آزاد و خود را تسلیم می کردند...
تا به قذافی و همۀ گروگان گیران عالم بگویند؛ رسم جوانمردی و ایمان و مقاومت را چگونه از امام خود آموخته اند؟
که: «آزادی جز به آزادی پاس داشته نمی شود.»
که اگر امامشان در اسارت است، آن ها نیز بند و زندان را به آزادی ترجیح می دهند.
---------------------------------------------------
دیروز...
فرمانده قهرمان أمل،
همان که در نبرد طیبه و شلعبون پا به پای چمران در جنوب لبنان مبارزه کرده بود....
همان که نام فرزندش را چمران گذاشته بود تا مردم لبنان او را ابوشمران بنامند...
همان که چمران را حتی در مرزهای ایران و عراق تنها رها نکرد...کسی که از دهلاویه تا فاو قدم به قدم با او برای دفاع از مردم جنوب ایران جنگید...
همان که در برابر حمله اسرائیل پایمردانه ایستاد، تا جنوب لبنان را از غاصبان پس بگیرد...
همان که با آخرین نفس هایش... آخرین تلاش هایش را برای آزادی امام صدر انجام داد و فرزند قذافی را تحویل دادگاه لبنان داد...
همان که آخرین سال های عمرش را، در عرسال برای دفاع از مرزهای لبنان در برابر تکفیری ها سپری کرد...
پاسدار امام خمینی در نوفل لوشاتوی پاریس...
با سابقه درخشان جهاد و مبارزه
در صبح دوازدهم بهمن ماه؛ در چهلمین سالروز فرود هواپیمای امام در فرودگاه مهرآباد...پرواز کرد و آسمانی شد.
پیکرش در خاک بقاع لبنان بعد از چهل سال مجاهدت خستگی ناپذیر و بی وقفه برای آزادی امام موسی صدر آرام گرفت،
نامش با همه گمنامی جاودانه شد... تا؛
دوباره در گوش ما فریاد بزند:
#برای_آزادی_او_چه_کرده_اید؟
مطلب مرتبط (عربی):
عقل حمية يوارى في الثرى وقد عزّ عليه قلة الوفاء: از شيخ عباس الجوهری
یا ذالفصـلِ والقـَضاء
ای صاحب دادرسی و داوری
ابوریحان بیرونی در التّفهیم فرموده اند: «چون خط را نهایت باشد نهایت او نقطه بود.
و بدان که نقطه را نه طول است و نه عرض و نه عمق... و او نهایت همه نهایت‌هاست.
اما سطح راست، کوتاهترین سطح است اندر میان دو خط که نهایت اویند و خط راست، کوتاهترین خط است میان دو نقطه که نهایت اویند.»
و به ما عمری هندسۀ اقلیدسی یاد دادند که اثبات کنند: «کوتاهترین فاصلۀ میان دو نقطه یک خط است...»
حال عده ای پیدا شده اند که می گویند با احتساب زمان، کوتاهترین فاصلۀ میان دو نقطه یک منحنی است!!!! چرا که بر اساس "هندسۀ نا اقلیدسی ریمانی" فاصلۀ میان دو نقطه دایرۀ عظیمه ای است و کوتاهترین فاصله، کمانی است که از دو نقطه بگذرد.
به نظر می رسد که مشکل از فاصله و زمان نیست! مشکل از تعریف متفاوت میان "نقطه" و "خط" و "راست" است!
عجیب است که ما، انسان های روی این کرۀ خاکی هنوز در ساده ترین مفهومات بشری دچار اختلاف و سوء تفاهمیم !
دیگر خودت تا آخر این خط را بخوان:(
الهی!
تقدیر ما را بر صراط مستقیم قرار ده!
یا ذالفصـلِ والقـَضاء
ای صاحب دادرسی و داوری
اگر بخواهیم به شیوۀ منطقی و با تأسی به ساختار ریاضی، قضیۀ ربودن امام صدر را بررسی و دربارۀ سرنوشت ایشان، بدون دخالت تحلیل و گمان، حکمی صادر کنیم باید معادله ای با ساختار ذیل و با اتکای به حقایق و ثوابت لایتغیر ذیل ترسیم کنیم:
طرف اول معادله:
یک سوی معادله اطلاعاتی است قطعی؛
امام موسی صدر سالم، زنده و با ارادۀ خود به لیبی رفته+مهمان دولت لیبی بوده + دولت میزبان از ایشان محافظت می کرده+ ایشان ملزم به پذیرفتن مقررات و تشریفات و برنامه‌های میزبان بوده اند+ امام موسی صدر و یارانشان تاکنون از لیبی خارج نشده اند+ هیچ گونه خبر یا شاهد مستند و قابل اطمینانی دربارۀ شهادت یا فوت ایشان به دست نیامده است
↕
طرف دوم این معادله برابر با چیست؟
سوی دوم معادله یا نتیجه و حاصل اطلاعات مذکور چیست؟
آیا می توان حکم به عدم حیات، ایشان داد؟
آیا غیر از اعتقاد به حیات ایشان احتمال دیگر، منطقی و عاقلانه و منصفانه است؟
پاسخ (-) است.
معادلۀ فوق صرفاً یک استنتاج منطقی است. و البته ما می توانیم از دیدگاه‌های دیگر نیز در این باره بیندیشیم.
معیارهای فقهی برای صدور حکم درباره حیات یا عدم حیات انسان بسیار سخت‌گیرانه تر از یک استدلال ریاضی است...
--------------------------------------------------------------------------------------------
بیشتر بخوانیم:
شرح کامل مقالۀ مهندس مهدی فیروزان: دلایل عقلی، فقهی و حقوقی زنده بودن امام موسی صدر
بیشتر گوش کنیم:
کانال تلگرامی سرای گفتگو شهریورماه امسال، گفتگویی صوتی با مهندس فیروزان ترتیب داده اند که شنیدن سؤال و جواب های آن خالی از لطف نیست.
یَا ذَا الْمَنِّ وَ الْعَطَاءِ
ای صاحب بخشش و عطا
صدر-واژۀ هفتم
کوچۀ آقایون- در طول تاریخ کوچه های بسیاری در قم به این نام خوانده می‌شدند. این کوچه که به کوچه حرم نیز مشهور است، نام کوچه ای است در نزدیکی حرم حضرت معصومه (علیها سلام) در شهر مقدس قم.
خانۀ چهار عالم برجسته، آقایان؛ سید صدرالدّین صدر، سید محمّد حجّت کوه کمره ای، سیّد محمّد تقی خوانساری و سید محمّد باقر علوی، در این کوچه قرار داشت ... این کوچه در دوران زعامت حضرت آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی (از سوی حاج عباسقلی تبریزی از بازرگانان معروف و معتبر، به نمایندگی از جمعی از متدیّنین و خیّرین-احتمالا به صورت وقفی) به حوزۀ علمیّۀ قم واگذار شد، تا در اختیار اساتیدِ معتبر حوزه قرار گیرد، از همان زمان، مردم قم، این کوچه را به نام "کوچۀ آقایون" شناختند.* کوچه ای که شاهد دویدن ها، قد کشیدن ها و بالیدن های امام سید موسی صدر بود.
Aqayan Alley- Syeds Alley-Historically many Alleys in The city of Qom Called as this name, means “Aqayan Alley”. But this Alley in the holy city of Qom-Iran, near the Shrine of Hazrat Masumeh (PBUH Hi), where 4 distinguished scholars of Religious School of Qom: Syed Sadreddin Alsadr , Syed Mohammad Hojjat, Syed Mohammad Taqi Khansari, Syed Mohammad Baqer Alavi, lived in. The houses of this alley was endowed by a number of Merchants for residence of Islamic school teachers.
This Alley observed Syed Mousa Sadr growth: his runs, his glories, and his improvements.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*پینوشت: بنابر اطلاعات مدیر وبسایت امام صدر نیوز _ این احتمال وجود دارد که بازرگان یاد شده، مرحوم عباسقلی اسلامبولچی تبریزی پدر مرحوم مهندس بازرگان باشند که در آرامگاه آن سوی رودخانه‌ی قم (آرامگاه بیات) و سر کوی حرم نما دفن هستند.
مطالب مرتبط:
برای اطلاعات بیشتر از کوچه آقایان و ارتباط آن با زندگی امام موسی صدر می توانید کتاب "من و آقا موسی" خاطرات مرحوم آیت الله جلیلی را مطالعه بفرمایید.
یا ذالعَفوِ و الرّضــــــــــــــاء
ای صاحب بخشایش و رضایت
چشم بیمار تو شد باعث بیماری ما
به مسیحا نرسد فکر پرستاری ما
تا ز بندت شدم آزاد ...گرفتار شدم
سخت آزادی ما... بند گرفتاری ما
بی کسی بین که نکرده است به شب های فراق
هیـــچ کس... غیر غمِ رویِ تو غمخواری ما
دل و دین... تاب و توان... رفت و برفتم از دست
بر سرِ کوی وفا...کیست به پاداری ما؟
یا ذَالعَهدِ و الوَفاء
ای صاحب پیمان و وفاداری
«امام صدر در حالی به لبنان آمد که زندگی مشترک میان همه عناصر تشکیل دهنده لبنان، بدون هیچ تبعیض یا استثنائی را دنبال می کرد، در پی احقاق حقوق همه مردم بود، به آنها هشدار می داد که در دام فتنه ها نیفتند، دوری کردن از فرقه گرایی و تعصب و حزب گرایی را فریاد می زد، آرمان او کمک رساندن به محرومان و رنجدیدگان و رانده شدگان بود، فساد و جدایی را به چالش می کشید، ستمگری و استبداد و بیدادگری را رد می کرد، در برابر سلطه گری همه انواع فئودالیسم می ایستاد و آموزگاری برای احترام به انسان و کرامت و آزادی او بود. او ویژگی تمدنی لبنان و بی نظیر بودن آن را کشف کرده بود.»1
1. بخشی از سخنرانی میخائیل ابرص اسقف مسیحیان روم- ملکی کاتولیک صور، که در سی و ششمین سالگرد ربوده شدن امام صدر در شهر رامیا در جنوب لبنان ایراد شد.
یا ذالمَجــــــــــدِ والســَّناء
ای صاحب بزرگواری و والایی
خانه ای که در آن یاد خدا باشد، نام او در آن زمزمه شود... خانۀ خدا ست!
مسجد یا کلیسا! چه فرقی می کند؟
آن ها ولی نمی خواستند یاد خدا در هیچ خانه ای زمزمه شود!
نه مسجدی که قرار بود امام با کمک شیعیان آن را بسازد و نه کلیسایی که قرن ها محل عبادت بندگان بود!
کلیسای مار-مارون را به آتش کشیدند و روی تخته سیاه مدرسه اش نوشتند : "لا إله الّا الله" !!!
در حالی که نه خدا را می شناختند، نه بندگان خدا را .... و نه راه خانۀ خدا را درست بلد بودند.
آن ها فقط شکستن و تخریب و به آتش کشیدن را بلد بودند
برایشان فرقی نمی کرد که مسجدی که آن همه امام و شیعیان محروم برای برپایی اش به آب و آتش زده بودند و خون دل خورده بودند...
با یک شعله ی تفرقه و اختلاف... نیمه ساخته رها شود....
برایشان فرقی نمی کرد؛ که آتش، خانه خدا را بسوزاند، یا دامن بی گناهی را بگیرد
آتش کینه و دشمنی بر پا کند .... خون مظلومی را بریزد .... اشک محرومی را جاری کند یا ....
قلب مهربان امامی را شعله ور کند.
امام سر به زیر ....
کشیش سر به زیر ....
همه شهر، سر به زیر....
روحانی مسیحی، به پهنای صورت اشک می ریخت ... شاید در این فکر بود که همۀ تلاشی که برای تقریب اسلام و مسیحیت؛ دوستی مسلمانان و مسیحیان این دیار، کرده بودند... با یک شعله، خاکستر شد و از بین رفت!
اما امام موسی صدر این حادثه را به یک فرصت تبدیل کرد:
«مسلمان و مسیحی!
هر که هر چه قدر می تواند کمک کند!
هر چه جمع شد نصف می کنیم؛ نیمی برای ساختن مسجد، نیمی برای بازسازی کلیسا!»
قفل سکوت کشیش به لبخندی معنادار باز شد.... زیر لب زمزمه کرد:
«این انسان امتداد روح مسیح است!»
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
بازخوانی خاطره ای از: آگوست باخوس، حقوقدان، شهردار سابق سدبوشریه
یا ذالفخر و البهاء
ای صاحب افتخار و زیبایی
چهل سال پیش از این
بیست و دوم دسامبر 1977
در چنین روز و ساعاتی...
امام موسی صدر با قرائت نامه ای از تلویزیون لبنان به مناسبت تقارن عاشورا و کریسمس! مردم لبنان را شگفت زده کردند!
متن فارسی این نامه را می توانید در کتاب سفر شهادت پیدا کنید.
فیلم قرائت این نامه را با زیر نویس فارسی ببینید
دریافت
حجم: 18.8 مگابایت
مدت زمان: 10 دقیقه 35 ثانیه
------------------------------------------------------------------------
شعر تصویر...وام گرفته از: مهدی فرجی
یا ذالحـَمـدِ وَالثـــَّـنآء
ای صاحب سپاس و ستایش
حدودِ چهل و سه سال پیش بود...
انسانی
در محراب کلیسایی
به خاطر انسانیتِ انسان
فرمود:
که؛
«برای خاطرِ انسان اجتماع کرده ایم.»
چهل و سه سال گذشت
با هـــــــــــــــــــــــــــــــزار درد و دریغ
که آن هایی که اجتماع کردند و متحد شدند.. .چشمشان را به روی انسانیت بستند و انسان را نشناختند!
پس به خاطرش... کاری هم نکردند.
و آن ها که انسان را دیدند و پیام انسانی اش را شنیدند... برای انسانیت اجتماع نکردند و پراکنده شدند!
و من ... هنوز... بعد از چهل و سه سال...
نه فهمیده ام؛
معنای اجتماع چیست؟ و برای کیست؟
و نه شناخته ام؛ که انسان کیست؟ و برای چیست؟
تا چه رسد به این که به خاطرِ او ...
یا مُطلـِقَ الأساری
«وَقَالَ ارْكَبُواْ فِيهَا بِسْمِ اللّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا إِنَّ رَبِّي لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ»
سوره مبارکۀ هود-آیه شریفه 41
اگر این ساحران اطوار می ریزند طُوْری نیست!
عصا در دست اینک می رسند از طور موسی ها!
---------------------------------------------------------
غزلی است از محمد مهدی سیّار
گاهی وقت ها در یکی دو کلمه این قدر حرف هست که نیازی به زیاده نویسی نیست...
فقط همین:
"یا مُطلـِقَ الأساری"
یا مُطلـِقَ الأساری
آن چه موسی صدر را از دیگران متمایز می سازد، پیوندی است که میان گذشته و حال... میان دین و دنیا... میان زمین و آسمان برقرار می سازد و نتیجه ای است که از این پیوند به دست می آید.... نتیجه ای که ماحصل آن زندگی و بندگی انسان را متحول می سازد... این گونه است که روضه خوانی امام موسی صدر هم یگانه می شود... مقتل خوانی هایش هربار تازگی دارد...درست مثل عاشورا... که عاشورا رنگ کهنگی و غبار زمان نمی پذیرد...
دستت را می گیرد و قدم به قدم می بردت تا وسطِ وسطِ معرکه.... و یادت می دهد چگونه خودت را از قیدها و بندها رها کنی و به حسین(بر او سلام) برسی...
او می‌خواهد بدانی، که حسین(بر او سلام) چرا کشته شد؟ و تو چرا گریه می‌کنی؟ و چطور می‌شود هم خط حسین(بر او سلام) باشی... که اگر قرار باشد هر روز عاشورا و هر جا کربلا باشد، شیعه نباید شرمنده‌ی امام باشد.
می‌گویند:
«برای انسان سخت است که خود را تغییر دهد، ولی وقتی صحنه های با عظمت کربلا را به یاد می آوری... به یکباره دگرگون می شوی. پیش از شما نیز جماعتی در چنین روزی دگرگون شده اند. عبیدالله بن حرّجعفی آیا عثمانی نبود؟ آیا ادعای خون خواهی خلیفه سوم را از امام نداشت؟ او گمراه بود ولی در چنین روزهایی یک باره از خط باطل به خط حق تغییر مسیر داد. پس چنین چیزی ممکن است...
این زندگی نیست برادران! مرگ تدریجی است. زندگی با گرفتاری، خواری، کینه توزی... منتظر حرکت دیگران ماندن، تا آنان سرنوشت ما را تعیین کنند، زندگی نیست، مرگ است! و خدا و رسول هرگز برای ما چنین نخواسته اند...
ما به همان اندازه که دین داریم متعلق به حسین (بر او سلام) هستیم و به همان اندازه و بیش از دیگران حسین(ع) به ما تعلق دارد.
پس بیایید از همین روزهای مبارک آغاز کنیم! بی گمان خداوند از ما دست گیری خواهد کرد و به ما توفیق خواهد داد و ما را از یاران حسین(ع) قرار خواهد داد!»1
که حتی در آخرین لحظه ها هم برگشتن و از نو شروع کردن را بلد باشیم...
که بلد باشیم:
پای برهنه و لباس خاک آلود...سر به زیر و عرق شرم بر جبین و اشک هایی بی امان... زانو زده در برابر خیمه گاه مولا!
قرآن و شمشیر در دست، در برابر عظمت آسمانی اش ... بلد باشیم زانو بزنیم...
و به اعتراف همۀ این سال های غفلت ...
بخشش طلب کنیم که: "به شمشیر بکش یا به قرآن ببخش!"
که بلد باشیم... حرّ شویم... چون؛
کشته ی راه حسین ع شدن لیاقت می خواهد!
------------------------------------------------------------------------------------------------
1کتاب سفرشهادت-به سوی خط حسینی
*وامی از رباعی زهرا بشری موحد
یا باعث البرایا
قم یا مشهد فرقی نمی کرد...
دهۀ اول محرم، در حیاط منزلشان خیمه ی روضه ی اباعبدالله ع برپا بود.
بعد از نماز مغرب و عشا ...
حضرت آیت الله...
با لباس مرتب و عبا و عمامه می‌ایستادند در آستانه ی در تا به استقبال میهمانان بروند.
وقتی منبر و روضه شروع می‌شد روی همان پله ها می نشستند.
شب عاشورا و شب یازدهم در مشهد خودشان منبر می‌رفتند و روضه می خواندند.
روی پله سوم یا چهارم منبر می‌ایستادند ... عمامه را زمین می‌گذاشتند... آستین‌هایشان را بالا می‌زدند و با حالت عزا و پریشانی، مصائب حضرت امام حسین (ع) را می‌گفتند و خودشان هم همراه عزاداران گریه می‌کردند....
بعد از روضه؛ باز ... می‌ایستادند در آستانه ی در تا افراد را مشایعت کنند.
این ها برداشتی از خاطره ی روضه خوانی های آیت الله سیدصدرالدین صدر به روایت طاهره خانم صدر -یکی از هفت خواهر امام- از خانه ای است که امام موسی صدر در آن رشد کرده و بالیده اند.
اشارتی کوچک از این که بدانیم: آب حیات روضه ی حسین علیه السلام با انسان ها چه می کند؟
مطالب مرتبط: پدر بودن حسین(ع)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
دعانوشت: ای برانگیزاننده مردمان! این آب حیات را از ما دریغ مدار.
یا رازِق َ البَرایا
و خداوندِ منّان،
بر ما، و بر سرزمینِ ما منّت نهاد، ما را شایستۀ برتری و بزرگی دانست!
سرزمین ما را تنها کشورِ اسلامیِ مردم نهادِ دنیا قرار داد!
نعمت و رحمتِ آرامش و امنیّت را بر وطن ما ارزانی داشت!
ما را از بلای خانمان سوزِ جنگ... و قحط سالی، در امان نگاه داشت!
حاکمیتمان را از آنِ دانایان و مؤمنان قرار داد!
دشمنانمان را نا امید ساخت! دوستانمان را شاد کرد!
باشد که شکرِ این نعمت را به جای آوریم...
بندگی اش را گردن نهیم! تا از بندِ بندگی هر آن چه غیر اوست آزاد و رها باشیم!
یا واهِبَ الهـَدایا
اولین نشانه های بهار، بادهای تند و پرهیاهو هستند؛ بادهایی که با همه ی بادها فرق می کنند، بادهایی که با بادهای خشن و پرسوز پاییز؛ که برگ ها را می ریزند و شاخه ها را می‌شکنند و طوفان به راه می‌اندازند، متفاوتند.
بادهایی که مثل باد زمستان، سوز سرمای استخوان سوز ندارند. بادهایی که حتی با باد صبا، باد کوهستان، بادهای ساحلی ملایم هم فرق می کنند.
بادهای بهار، زمین را زیر و رو می کنند، گرد و غبارهای حیاط و باغ و باغچه ... پشت بام و خانه و محله را با خودشان می برند... خارهای خشک صحرا را از جا در می آورند....
و به جای آن ابرها را در آسمان به حرکت وامیدارند... بازی نور و سایه به راه می اندازند... رگبارهای باشکوه ... رعدهای عظیم و تحسین برانگیز.... رنگین کمان... جوانه های شاداب و نورسیده.... گلبرگ-بارانِ شکوفه های گیلاس...
و در نهایت بهار...
بادهای بهار، مژده ی نو شدن و تازه شدن می دهند.... عطر اقاقی ها و شب بو ها و محبوب شب ها را طوری در شهر، پخش می کنند...تا گل ها، فقط از آنِ یک درخت، فقط از آنِ یک دیوار، یک خانه، یک کوچه، یک محله نباشد... که همه ی عالم، از آن استشمام کنند... تا همه از بهـــــــــــــار سهمی ببرند.
****
از قدیم الأیام... در حوزه ی علمیه...رسم بر این نبود، که استاد، به دنبال طلبه باشد!
آداب و سنت همیشه بر این بوده و هست... که طلبه باید طالب علم باشد! او باید به دنبال استاد باشد... او باید احوالپرس استاد باشد...طلبه است، که به دنبال استاد و بهره بردن از علم و اخلاق و سیره ی او، استاد را پای منبر و در کلاس درس و در نماز جماعت همراهی می کند و به او اقتدا می کند.
در حوزه ی علمیه، رسم بر این نبوده و نیست که علمای بزرگ، حجره به حجره و ایوان به ایوان... در مَدرَس قدم بزنند و به طلبه های جوان سر بزند... از حالشان، بپرسند... تا چه رسد به این که در احوال و کردارشان، دقیق شوند یا به حجره ای وارد شوند و با شاگردی گفتگو کنند!
اما ... صبح یک روز...
یَا مُجْزِلَ الْعَطَایَا
سجّادِ آل محمّد(ص) ما را آموخته "فی دِفاع کیدِ الأعداء" این گونه زمزمه کنیم؛
«...چه بسا دشمنی که شمشیر دشمنی اش را بر من آهیخته،
و لب تیغش را برایم تیز کرده، و سرنیزه‌اش را به قصد جان من تند ساخته،
و زهرهای جانکاه اش را برای کام من در آب ریخته،
و مرا آماج تیرهای بر کمان نهاده‌اش قرار داده، و چشم مراقبتش از من نخفته،
و در دل قصد آسیب رسانی به من را دارد ،
و تلخابه مرارت خود را به کامم افشاند،
پس تو ـ ای معبود من ـ
... به یاری‌ام آغاز کردی، و پشتم را به نیرویت محکم ساختی...
پس من تو را ندا دادم ـ ای معبود من! ـ
در حالی از تو فریادرسی خواستم، که به سرعت اجابتت اطمینان داشتم،
و می‌دانستم که هر کس در سایه حمایت تو جا گرفت ستم‌زده نمی‌شود،
و هر کس به پناهگاه انتقام تو ملتجی شد، نمی‌هراسد.
پس تو مرا به قدرت خود از شدّت او محفوظ داشتی...
خدایا، پس به وسیله مقام والای محمّدی (ص) و درجۀ درخشان علوی به تو تقرّب می‌جویم،
و به واسطه آن دو به سویت رو می‌آورم؛ که مرا از شرّ آنچه از آن به تو پناه برده می‌شود، پناه دهی،
زیرا که این کار، تو را در برابر قدرتت دچار سختی نمی‌سازد.
و تو بر هر چیز قدرت بی‌پایان داری...»
--------------------------------------------------------------------------------------------
فراز هایی از دعای چهل و نهم صحیفه سجادیه
صحیفه تنها یک کتاب دعا نیست! صحیفه چراغ راه است
صحیفه قرار است به ما رسم زندگی کردن، بیاموزد
یا مُنتَهی الرَّجایا
بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمد لله رب العالمین والصلوة علی قائد الخلق و الرّسول الأمین محمّد و آله الأطهار
مصابیح الهدی وسفن النجاة
یکی از اصولی که در سیرۀ پاک محمدی به آن برمی خوریم، اصلِ حرکتِ پیوسته و ثمربخشیِ پیوسته است.
پیامبر (ص) این اصل را چنین تبیین فرمودند:
«اگر زمان مرگ انسان مؤمنی فرا رسد و در دست خود نهالی داشته باشد، پیش از آنکه بمیرد، آن را می کارد.»
این حدیث پیامبر دربارۀ مرد مؤمنی است که رسالت او در زندگی، کشاورزی و درخت کاری است. این مؤمن وقتی که در باغش در حال کار است و نهالی در دست دارد، مرگش فرا می رسد. آن‌گونه که پیامبر (ص) می گوید، این مؤمن در برابر مرگ تسلیم نمی شود، بلکه آخرین لحظۀ باقی‌مانده از زندگی خود را نیز غنیمت می شمارد. او جوهرۀ همین یک لحظه را بیرون می کشد و آن را به حیات دائمیِ تازه‌ای تبدیل می کند. او زمان را در جایی که حقیقت زمان را جاودانه سازد، متوقف می کند.
در گفتۀ پیشوای ما این مؤمن، نهالی را که در دست دارد، می کارد و حیاتی نو را بنیان می گذارد. با رشد نهال آن حیات نیز بالنده می شود و سایه سار آن درختِ دارای شاخه ها و برگ ها و میوه های گوارا، آسایش را برای خستگان فراهم می آورد و هوایی پاک و غذایی کافی به انسان و به کسانی که «شما روزی‌دهندۀ آنان نیستید» تقدیم می کند. بدین ترتیب، حیاتی که آن مؤمنِ درختکار پدید آورده، در تولید بشری نمود پیدا می کند؛ تولیدی که از آسایش و غذا ابزاری برای دهش و بخشندگی فراهم می آورد و این چنین است که درختِ پاکِ ما از خاک سر بر می آورد تا به آسمان برسد و لحظه ای گذرا از عمر انسانِ محمدی به جاودانگی تبدیل می شود.
این لحظه نمونه‌ای از آن عمری است که حضرت محمد (ص) برای امت خویش می خواهد: حرکتی پیوسته از گهواره تا گور؛ هر لحظه‌ای چشمهای است؛ هر آنی کلیدی است برای جاودانگی. حیاتی معجزه گر؛ هر دمی فرصتی است برای محقق ساختن آرمان بی پایانی که آرام نمی گیرد و نمی ایستد و سیری ناپذیر است.
یا کاشف البلایا
تازه از سفر شوروی باز گشته بود ...
رفته بود برای دیدار با اقلیت مسلمان آن جا،
اقلیتی که در آن عصر سیاه کمونیستی ، به سختی روزگار می گذراندند...
و مگر می شد در گوشه ای از این دنیا مسلمانی باشد و او به فکرش نباشد؟
مگر می شد او را مجاب کرد که در ایران ... لبنان ...عراق ... یا هر کشور مسلمان دیگری بماند و به فکر مسلمانان ممالک غیر اسلامی نباشد؟
شاید با خودش می گفت: «اصلاً مگر تبلیغ بدون سفر می شود؟
مگر یک روحانی، می تواند نسبت به دنیا بی تفاوت باشد؟»
وقتی وارد مجلس شد،
مرجع لبنانی بر بالای منبر بود...
او را که دید، خطاب سخنش را به سوی او تغییر داد_ با عتاب:
«اسلام، از کسانی که ادعای مسلمانی دارند، ولی از بلاد کفر و شرک و الحاد، دیدن می کنند به شدت بیزار است!...»
اما او نشسته بود ... و سر به زیر ... با لبخندی کم رنگ بر لب فقط گوش می کرد.
بالاخره سخنان علامه به پایان رسید و از منبر پایین آمد
منبری که سخنران بعدی اش خود او بود ...
برخاست...
اما، نه به سمت منبر...
به سمت علامه رفت ... او را در آغوش کشید و شانه اش را بوسید...
علامه شوکه شد!
مردم به شوق آمدند!
علامه یکه خورد!
نمی دانست با او و آن همه مهرش چه کند؟
خودش می گفت... همان جا... در آغوش بزرگواریش، نجوا کرده:
«با کاری که انجام دادی، همه آن حرف ها به خودم بازگشت!»
همین برخورد کافی بود، تا روحانی شیعه لبنانی شیفته اش شود ...
شیفته اخلاقی که یادگار پیامبر(ص) بود...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*نوشت: «خانواده صدر عجیبند. آنها آدم را دچار این
سوءتفاهم می‌کنند که نوع بشر، فرشته است یا بوده است یا می‌تواند باشد...»
یا غافر الخطایا!
بگذار همۀ عالم کوفه باشد...
کوفه ای که همۀ دروازه هایش بسته باشد....
کوفه ای که همۀ کوچه هایش بن بست باشد...
کوچه ای که درِ همۀ خانه هایش به رویت بسته باشد...
کوفیانی که ...همه... نمازشان شکسته باشد...
و عهدهایی...که همه با نمازشان شکسته باشد...
و بغض هایت... که با عهدهایشان شکسته باشد....
و چشم های مردی... که غریبانه به اشک... نشسته باشد...و دست هایش که بسته باشد...
و سرش که به سنگ نامردمی شکسته باشد ....
و دلی که بسیار پیش تر از سرش شکسته باشد...
بگذار... همه عالم... کوفه باشد...
تا خدا هست... هیچ مـُسلمی غریب و تنها نمی ماند!
-----------------------------------------------------------------------------------------
اقتباسی از مناجات های سید مهدی شجاعی
پی نوشت: گفتی که دل شکسته باید آورد ..... یعنی دل از این شکسته تر می خواهی؟؟؟؟
یا من لا یعتـدی علی أهل ِ مملـکـته
به نام آن که بر اهل مملکتش ستم نمی کند!
عاشق، مجنون است ... نمی تواند عشقش را کتمان کند...
عاشق صید است ... نمی تواند از دام صیاد فرار کند...
قبل ترها خیال می کردم معشوق، صیاد است...اما این روزها فهمیده ام که این عشق است که صیاد است...
و معشوق...اگر امام موسی صدر باشد...نمی خواهد که هیچ صیدی در بند صیاد، گرفتار شود...
چون به بند کشیدن و در دام گرفتار کردن، سنت اجدادی خاندان صدر نیست...
صدرها یادگرفته اند که مثل اجداد و نیاکانشان، آزاد کنند!
برای همین هم، همیشه ضامن اند؛
ضامن می شوند...صید را نزد صیاد ضمانت می کنند.... و او را از دام عشق آزاد می کنند....
اما اگر این صید بخواهد تا ابد در دام این صیاد بماند چه؟
عاشق...مجنون است...همیشه دنبال بهانه می گردد که عشقش را فریاد کند....
و شاعرِ عاشقِ مسیحی ... به دنبال بهانه ای بود تا عشقش را فریاد کند...
چون می دانست که آتش عشق... «جز زبانه کشیدن و برآمدن نمی داند...»*
چهل و هفت سال پیش...جرج جرداق ... شاعر مسیحی....دست به قلم برد و نامه ای نوشت...
نامه ای که در الصیاد بیروت منتشر شد، تا صدای فریاد عشقش ... به گوش همه عالم برسد
و... من... تازه بعد از خواندن نامه تبدارش بود... که این را فهمیدم....
... فهمیدم که؛ او تنها عاشق امام علی ع نبود...
و امروز... که...
چهل و هفت سال و سه روز از تشکیل مجلس اعلای شیعیان لبنان گذشته است...
صندلی ریاست این مجلس ... سی و هشت سال است که هنوز در انتظار آمدن امام موسی صدر....خالی مانده است...چون جای خالی او را .... با هیچ تبصره و آیین نامه ای... با هیچ قانون و لایحه ای نمی توان پر کرد...
--------------------------------------------------------------------------------------------------
امروز ...حدود ده سال است ....که... قلم هایی مردد و لرزان
بر ماسه های این بیابان های بی آب و علف...
از جای خالی او می نویسند ... نام او را می خوانند و می نویسند...
بی آن که مثل آن شاعر مسیحی ؛ «سیمای باشکوه و زیبای انسانی اش را از نزدیک دیده باشند
یا اخلاق والا و دل مهربانش را درک کرده باشند...روی گشاده اش را به روی مردم دیده باشند
بی آن که هُرم ِگرمای عشق و محبت و خـُلق کریم اش ما را در بر گرفته باشد...»
نه عشق... نه عاشق
نه صید...نه دام...نه صیاد
هیــــچکدام...
ما فقط منتظریم....همین!
منتظریم تا یک ضامن معتبرِ بلند قامت... از راه دور برسد
و بگوید که چه باشیم بهتر است؟ صید؟ دام؟ صیاد؟ آزاد؟
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
نامهتبریک جرج جرداق به امام موسی صدر را هر سال باید چندین و چند بار خواند...
چندین بار خواند و باز هم نفهمید، که چطور می شود؟
چه چیز می تواند... تا این حد یک شاعر مسیحی را شیعه ی امام شیعیان کند، که در خاتمه نامه اش... حسین بن علی علیه السلام – امام شیعیان- را امام الأعظم بنامد و از او بنویسد که:
الإمام الأعظم حسین (ع) قال:
«ذو الهمه یأبى إلا علواً، کالشعله من النار یخفیها صاحبها وتأبى إلا إرتفاعاً.»
«صاحب همت عالی از همه چیز سرباز می زند جز سربلندی، چونان شعله ای از آتش که صاحب اش پنهان اش می‌کند، ولی جز برآمدن و زبانه کشیدن نتواند.»
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
مطالب مرتبط :
یا مَن یُسَبـّـِحُ الرّعدُ بـِحَمدِه
و او با همۀ ظلم هایی که بر او رفته بود... با زخم همۀ خنجرهایی که از پشت خورده بود... با درد همۀ زنجیرهایی که از کربلا تا کوفه و از کوفه تا شام... با تن تب دار و جسم بیمار، کشیده بود...
برای گمگشتگی ما چراغ آورده بود!
او نشانی خانۀ خدا را حتی از پر پیچ و خم ترین راه ها و پرخطرترین مسیرها می دانست...
برای هر دردی درمانی داشت، و هر زخمی را چاره ای می کرد...
--------------------------------------------------------------------------------------------------
و ما با "صحیفه"اش بزرگ شدیم ؛ خدا و پیامبرش را بهتر و بیشتر شناختیم، توبه کردن آموختیم... آمرزش خواستن و اعتراف به گناه، ... یاد گرفتیم دعای باران بخوانیم، برای پدر و مادر و همسایگان و فرزندان و... حتی مرزبانان دعا کنیم...ما را به دعا و سجده هدایت کرد و مکارم الاخلاق آموخت...با زمزمه های "ابو حمزه" قد کشیدیم، با "خمس عشر" پله پله تا ملاقات خدا رفتیم... با وداع رمضانش گریه کردیم، با عید فطر و قربانش خندیدیم... به هلال ماه نو با او سلام گفتیم...به دعای او کلام خدا را ختم کردیم...
----------------------------------------------------------------------
امامِ سجّاده نشین! ششمین معصوم آسمان و زمین!
درمانده ام ... که بی کلامی از شما چگونه می توان شکر این نعمت گذارد که....
که این زندگی...
این بندگی...
این دین و آیین...
بدون شما...دعای شما...
سجدۀ شما...سجادۀ شما...صحیفۀ شما... ناتمام است!
این دنیا و مافیها...بدون وجود شما...انگار چیزی کم دارد!
یک سجاده! یک صحیفه! یک چراغ
یا من إستقرّت الأرضونَ بإذنه
«ایمان دارم که می توان تاریخ لبنان را به دو دورۀ کاملاً مجزا تقسیم کرد؛ دوران قبل از موسی صدر و دوران موسی صدر!»
جمله ای از اسقف اعظم اتریش، کاردینال فرانس کوینگ
----------------------------------------------------------------------------------------------------
یادم آمد نزار قبانی (با کمی تغییر البته؛) ) می گوید:
قبل أن تُصبح حبيبي
كانَ هناكَ أكثرُ من تقويمٍ لحساب الزَمَنْ.
كان للهُنُود تقويمُهُمْ،
وللصينيِّنَ تقويمُهُم،
وللفُرْسِ تقويمُهُمْ،
وللمصريِّينَ تقويمُهُم،
بعدَ أن صرتَ حبيبي
صارَ الناس يَقُولون:
السنةُ الألفُ قبل عَيْنَيْه
والقرنُ العاشر بعد عَيْنَيْه
به یاد وبلاگی قدیمی
از حلقه وبلاگی یاران صدر:
کسی که از امام موسی صدر می نوشت!
پیش از آن که تو عشق من باشی...بیش از یک تقویم برای گاهشماری وجود داشت:
برای هندوان تقویمی بود، برای چینیان تقویمی بود، برای پارسیان تقویمی بود و برای مصریان تقویمی بود...
بعد از آن که تو یار من شدی؛ چنان شد که مردم گفتند:
هزار سال پیش از چشمانش!
و قرن دهم پس از چشمانش!
---------------------------------------------------------------------------------------------
وامی از استاد سید مهدی شجاعی:
ای که زمین به اذن تو برپای و استوار است... آنچنان زمین گیرمان مکن که توان برخاستن نداشته باشیم!
یا مَن قامتِ السّمواتُ بأمره
صدرـواژۀ ششم
خلیج مطلق- ابتکار سیاسی امام موسی صدر در نام گذاری خلیج فارس با عنوان "خلیج مطلق" در مصاحبه ها و سخنرانی های بین المللی، برای پایان دادن به اختلافات میان ایران و عرب!
Independent Gulf: Diplomatic invention of Imam Mousa Sadr to solve political conflict between Iran & Arabs about the name of "Persian Gulf".
He used: "Mutlaq Gulf"- "Independent Gulf"- instead of any other names in his international lectures and interviews.
ماجرا از یک سوء تفاهم ساده –و شاید عامدانه- شروع شد؛ ....
یا من تـَشـَقـــَّقـَتِ الجـبالُ من مَخافـته
دخترک...
برای بار چهلم چشم هایش را بست!
برای این که مطمئن شود جایی را نمی بیند؛
دست هایش را هم روی چشم هایش گذاشت...
شروع کرد به شمردن: ده ... بیست .... سی ..... سی و دو ....
سی وسه.... سی و چهار... سی و پنج ...سی و شش ... سی و هفت ...
و.. همین طور که می شمرد...
با خودش فکر کرد: «من که تا چهل بیشتر نمی دانم!؟»
-------------------------------------------------------------------------------------------------
بازنوشته ای از هذیان های سال های نه چندان دورِ یک وبلاگ نویسِ تب دار ...
برداشتی آزاد از فیلمِ کوتاهِ "پدر و دختر"
اثرِ انیمیشن ساز معروفِ هلندی، " Michaël Dudok de Wit"...
یا مَن انقادَ کُلُ شَئ ٍمن خشیتـه
بگذار همۀ دنیا،
وقایع و حوادث ِ این عالم را....
با خط کش و اشل های حقیر دنیایی شان.... اندازه بزنند...
بگذار منطق های مستدلشان را به رخ بکشند...
فلسفه ببفاند...
بگذار این جمله ها را ... اتفاقی و تصادفی بینگارند...
بگذار در دنیای کوچکی که برای خود ساخته اند، به تجربه های عینی و علم استقرا دل خوش کنند...
اما
من
یقین دارم:
اگر طومار ِحزب بعث عراق، در نهم نیسان 2003، با همۀ اعمال ننگین و ضد انسانی اش..
ظلم ها و خونریزی ها و رعب و وحشت ها... در هم پیچیده شد،
خون ِ مظلومیت ِخاندان ِ صدر...دامنش را گرفته بود.
مقارنۀ شهادتِ سید محمدباقر صدر و خواهرش ...با سقوط صدــــدام اتفاقی نیست!
تا همۀ ستمکارانِ عالم بدانند: با مرگ...نمی توان فریادِ حق طلبان و آزادگان جهان را خاموش کرد!
به قول حضرت امام:
مردن تهلکه نیست.......
مردن حیات است...
...
--------------------------------------------------------------------------------------------------
پنداشت او...
قــــلم...
در دستهای مرتعشش...
باری، عصای حضرت موساست.
می گفت:
« اگر رها كنمش اژدها شود…
ماران و مورهای ِ
این ساحران ِرانده و وامانده را
فرو بلعد...»
می گفت:
«از هیبت ِ قلم
فرعون اگر به تخت نلرزد
دیگر جهان ما به چه ارزد ؟»
از: حمیـــد مصدق
یا من ذلَّ کلُّ شئ لعزّته
بعضی از آدم ها انگار که همۀ عمرشان سوار تابند...روی تاب به دنیا می آیند...بعد روزگار...هــِی بالا و پایینشان می کند... و با هر تابی قلبشان را هم بیشتر بالا و پایین می کند...
بعضی از آدم ها هیچ وقت...هیچ جا، روی زمین بند نیستند...یعنی پابند ِاین زمین نیستند!...
درست مثل تولد و مرگ یک پروانه!
یا مَن استـَسلـَمَ کـُلّ ُ شَئ ٍ لـِقُدرَتِه
بیست و دوم فبریه 1975
حارس فرحات – روزنامه نگار لبنانی روزنامۀ الجمهوریه
چنین گزارش داد:
کلیسا...
خانه ای از خانه های خداوند است!
در ِ همۀ خانه های خدا...
به روی همۀ مؤمنان خدا...
باز است!
مسجد باشد یا کلیسا!
زیرِ سایه درخت سدر و بر فراز تپه‌های جاوید، ناقوس‌ها به صدا در می‌آید و صدای آن با بانگ اذان درمی‌آمیزد تا خداوند را ستایش کند و لبنان را استوار سازد.
در لبنان امامی به کلیسا رفته است!
امام صدر وارد کلیسای جامع لوئیس در منطقه باب ادریس شد و نماز گزارد...
یا مَن تواضَعَ کلّ ُشَئ ٍ لِـعَظَمَتِـه
روحانی بلند بالای مسلمان، از دالان کلیسا گذشت ... از میان جمعیت حاضر عبور کرد و در محراب... در جایگاه وعظِ خطابه ایستاد و نگاهی عمیق به حاضران کرد؛ سکوت سنگین كليسای كبوشين به صفير پيامبرواره ای مسيحايی شکست:
«نحمدك اللّهم و نشكرك،
ربّنا،
إله إبراهيم و إسماعيل،
إله موسى و عيسى و محمّد،
ربّ المستضعفين و إله الخلق أجمعين...
الحمد لله الذي يؤمّن الخائفين، و ينجّي الصّالحين، و يرفع المستضعفين، و يضع المستكبرين،
و يهلك ملوكاً و يستخلف آخرين...
و الحمد لله قاصم الجبارين، مبير الظّالمين، مدرك الهاربين، نكال الطّاغين، صريخ المستصرخين...»
بإسمِکَ یا ذالمنِّ والبَیان
صدر- واژۀ پنجم
کبوشین- کاپوچین – Capuchin
در معنای این واژه، باید نوشته می شد؛ نام کلیسایی در لبنان که در چنین روزی امام موسی صدر در آن خطابه خواند.
اما فراتر از آن، نمی توان ننوشت، نمی توان چشم بست و سکوت کرد که:
کاپوچینو نام نوعی شیر قهوه نیست!
کاپوچینو نام نوعی کیک یا شکلات نیست!
کاپوچین نام نوعی نژادِ ... نیست!
کاپوچین نام نوعی دخمه در هزار توی تاریخ نیست!
باسمک یا مستعان
یادش بخیـــــــــر!
آن روزها....
که ما....
همه....
خرابات نشین یک آستان بودیم...
منتهای قلّۀ قاف عشقمان.... به پایین همین پله ها خلاصه می شد...
در زیر سایۀ آن ایوان....
از پایین همین پله ها... دستمان از سدرة المنتهای بهشت میوه می چید...
یادش بخیـــــــــــــــر!
"من" نبود... "تو" نبود...
اصلاً انگار یکدیگر را نمی دیدیم!
آخر...آن که چشم به لاجورد آسمان دوخته، و در پی زیارت تلألؤ خورشید است،دل کنده از زمین و زمان!
با همۀ بلند پریدن ها ...
هیچکس دیگران را از بالا نگاه نمی کرد...
اگر عقاب تیز پروازی، سر به زیر بود،
یا از شرم حضور آفتاب، چشم به زمین دوخته بود،
یا در پی گرفتن دست افتاده ای... در راه مانده ای... جا مانده ای...!
آه ای رفیق سال های دور!
برادر سابق!
کاش می دانستی! این "من و تو"ی لعنتی، چقدر راحت میان "ما" فاصله انداخت!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
آرزو نوشت: کاش زمستان هر سال، در جشن بهار، به جای میدان آزادی، در همین خانه کوچک جمع می شدیم! بی دغدغه این که هوا، بس ناجوانمردانه سرد است....جمعیت زیاد است ....حسینیه کوچک است ...جایمان تنگ است.... کفش هایمان گم می شود ...
دلخوش می کردیم به معجزه های بی دلیل.
کاش نشانی، آن خانه هنوز یادمان باشد!
نجوا نوشت: ما به فرعونی ترین قصر آمدیم........ما به بی موساترین عصر آمدیم....
ای خدا آواز ده خورشید را........بین ما تقسیم کن توحید را! (احمد عزیزی)
باسمک یا سبحان
مقالۀ «ندای پیامبران» به قلم امام موسی صدر تنها دو روز پیش از ناپدید شدن امام در لیبی در روزنامۀ لوموند فرانسه به چاپ رسیدــــ مقاله ای که آشکارا خط مشی امام موسی صدر را در حمایت از انقلاب ایران نمایان می کرد و شبهه ای برای ربایندگان امام باقی نمی گذاشت!
امام در این مقاله نوشته اند:
«نهضت مردم ایران با تمامی حرکت های مشابه خود در جهان تفاوت دارد؛ زیرا چشم انداز جدیدی فراروی تمدن بشری قرار داده است...
نهضت مردم ایران به رغم گستردگی آن و به رغم اتهاماتی که رژیم بر آن وارد می کند، از گرایش ها، تبارها، اهداف و اخلاقیات اصیل و والایی برخوردار است.»
امام موسی صدر با تأکید بر این که انقلاب اسلامی ایران، اصیل، خوداتکا و خودباور است و به هیچ یک از جریانات شرقی و غربی وابسته نیست متذکر شده اند:
«... هیچ یک از نیروهای چپ و راست، به این اعتبار که نماینده یکی از دو قطب جهان هستند، کمترین تأثیری بر این نهضت ندارند...»
ایشان تفاوت مهم این انقلاب را با انقلاب های مشابه "غیر مسلحانه بودن و گستردگی آن" می دانند:
« این ملت به رغم این که سلاحی در دست ندارد، با خون خود، قهرمانانه مبارزه می کند و قدرتی شکست ناپذیر ایجاد می کند.»
«انقلابیون ایران به هیچ طبقه خاص اجتماعی منحصر نیستند، بلکه از همه ایران برخاسته اند: دانشجویان، کارگران، تحصیلکردگان، روحانیان و… همه و همه در این انقلاب حضور دارند. ملت ایران با همه نسل های مختلف خود در این نهضت شرکت جسته است. بازار، مدارس، مساجد، شهرها و حتی کوچک ترین روستاها در این نهضت مشارکت دارند.»
امام صدر با تمجید از حضرت امام خمینی می نویسند:
«خاستگاه این حرکت و ایمان و آرمان آن همان اهداف بیکران انسان، اخلاقی و انقلابی است. موجی که امروز ایران را در مینوردد، بیش از هر چیز ندای پیامبران را در اذهان انسان ها تداعی می کند.»
ایشان در مقالۀ "ندای پیامبران" روش های بدوی و ارتجاعی حکومت شاهنشاهی را در سرکوب و سلب آزادی ملت ایران محکوم می کنند و وجدان آزادگان جهان را به سوی ظلم و خونریزی های بی امان شاه متوجه می سازند:
«قتل عام هایی که هم اکنون در ایران جریان دارد و رژیم تلاش دارد بر آن ها سرپوش گذارد، هشداری به انسان معاصر، به وجدان و به احساس مسؤولیت اوست. شایسته است که انسان ها تصویر واقعی این کشتارها و سرکوبگری ها را به جهانیان عرضه بدارند و ضمن چنین خدمتی، بیزاری خود را از این اعمال نمایان سازند.»
-------------------------------------------------------------------------------------------
بیشتر بخوانید:
- روایت انقلاب اسلامی به قلم امام موسی صدر
- پیش بینی امام موسی صدر هفت سال پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران از زبان حسنین هیکل:
امام موسی صدر برای مبارزان ایران، گذرنامه های مستعار می گرفت...می گفت: " این انقلاب بی‌گمان شاه را ـ اگر سرِ عقل نیاید ـ سرنگون خواهد کرد..."
- دستور شاه برای توزیع جزوه و سیاه نمایی علیه امام موسی صدر
- تشکیل کمیسیون مبارزه با امام موسی صدر در ساواک به پیشنهاد منصور قدر سفیر شاه در لبنان
- اعتراف ساواک به تحرکات انقلابی امام موسی صدر پس از ربودن ایشان
-اعتراض ساواک به انتشار مصاحبه امام موسی صدر در روزنامۀ رستاخیز
باسمک یا غفران
می فرمایند:
«ما به سوگند خود بر دفاع از مظلوم ــ هر که باشد ـ در برابر ستمگر ـ‌هر اندازه قدرت داشته باشد‌ـ پایبندیم.»
پس از حادثه 15خرداد 1342، و دستگیری امام خمینی(ره)، امام موسی صدر تماس‌هایی با علمای بزرگ برقرار کردند و در محافل مختلف بین المللی موضوع بازداشت ایشان را مطرح کردند:
امام صدر در سفری پنج روزه به دعوت واتیکان، موضوع دستگیری امام خمینی در ایران و مواضع علما و حکومت ایران را در مراسم تاجگذاری پاپ ژان پل ششم برای مقامات واتیکان تشریح کردند.
پس از آن، امام صدر سفر خود را به سوییس، فرانسه، بلژیک، اسپانیا، الجزایر و مراکش ادامه دادند...در این سفرها با شخصیت های مهم تماس گرفتند و روزنامه های مهم جهان و فعالان اجتماعی ژنو ،هامبورگ ، پاریس ، بُن و دیگر مناطق را از موضوع دستگیری امام خمینی آگاه کردند.
پس از آن بود که ساواک امضای سید موسی صدر را پای تلگراف علمای نجف برای آزادی امام خمینی(ره) دید و دانست که پرونده سید موسی صدر، پرونده ای عادی و معمولی نیست.
این تلاش ها تا آنجا ادامه یافت که آیت‌الله خویی، مرجع بزرگ شیعیان جهان، در این خصوص فرمودند: «سفر سید موسی [صدر] نقش اساسی در آزادی سید خمینی داشت.»
هشت سال بعد، امام موسی صدر، در زمستان 1350 بر اساس تقاضای مراجع وقت، دربارۀ برخی زندانیان سیاسی با شاه گفتگو نمودند، که در نتیجه آن، بعضی از مبارزان از جمله حجت الاسلام و المسلمین هاشمی رفسنجانی، از زندان آزاد شدند.
باسمک یا رضوان
طلبۀ جوان، از زیر ساباط قدیمی گذشت...خرامان خرامان گذر را رد کرد و ابتدای کوچۀ آقایون ایستاد... با نگاه خاکستری ژرفی به رقصِ پرچم های سیاه خیره شد و به فکر فرو رفت... سوز سرد بهمن ، زودتر از هر سال، در کوچه های کاهگلی، وزیدن گرفته بود... باد در کوچه غوغا کرد ... در عبای موسی پیچید و حتی به اندازۀ یک آه کشیدن، به او مهلت نداد....سید موسی به خود لرزید...سرش را در گریبان قبا فرو برد،عمامۀ مشکی اش را روی سرش مرتب کرد، عبای پشمینش را محکمتر گرفت تا بازیچۀ دست باد نشود و با گام های استوار راه خانه را در پیش گرفت...
باسمک یا سلطان
گویا این جراحت عظیم تشیع، خیال آرام و قرار گرفتن ندارد، بر هر زخمی که مرهم می گذاریم، بر هر دردی که صبر پیشه می کنیم، از زخمی دیگر، عمیق تر و پردردتر! خون به آسمان می پاشد، رنجی به رنج های مسلمین می افزاید:
یمن و عراق و بحرین، سوریه و فلسطین، پاکستان و هند و میانمار، کشمیر و پاراچنار ...
و بعد از فاجعه منا...این بار زخم هایمان به کشتار بی امان شیعیان در نیجریه خونین تر شد....
و یادم آورد که؛ چقدر امام موسی صدر به شیعیان و مهاجران محروم نیجریه دلبسته اند!
و لا یوم کیومک یا اباعبدالله!
و من اینجا ..روز شهادت امام جوان و مظلوم شیعه، پشت رایانه نشسته ام و لاطائلات به هم می بافم...
و به امروزی فکر می کنم که شهید سمیر القنطار ِدرزی در شهادت از ما بچه شیعه های دوازده امامی سبقت گرفت و خدایی شد!...
که اگر بنا باشد فردایی که سالروز امامت امام الغایب است، چشمانمان به جمال بی مثالشان روشن شود، من ِ سرتا پا گناهِ بی کفایت شرمسار، که حتی یک خراش کوچک از این همه زخم، سهمم نشده با چه رویی مقابلشان بایستم و در چشمانشان نگاه کنم و بگویم: من هم شیعه ام!
تقویم ورق می خورد و تاریخ سرخ تشیع تکرار می شود...و ما درمانده و عاجز، با دستان خالی و کوله باری سنگین از گناه، تنها نظاره گر این فجایع ایم....
سکوت در برابر ظلم عظیمی که در این سی و هشت سال بر عزت شیعه رفت،
حالا کار را به جایی رسانده که دشمنان اسلام، این بار نه پنهانی و در خفا، که وقیحانه ...
پر مدعا و طلبکارانه، رهبرانمان را از جای جای جهان می ربایند و زخمی و خونین! به زنجیر اسارت می کشند و به هیچ بنی بشری هم پاسخگو نیستند...
یک روز شیخ باقر النمر، یک روز شیخ علی سلمان...و این بار نوبت به شیخ ابراهیم زکزاکی و قتل عام شیعیان مظلوم نیجریه رسیده
این شب ها در فکر «أمّن یجیب» های غریبانه ام....به اشک هایی که در غربت ریخته می شود...
به این که اگر این روزهای پر خون ما اضطرار نیست...پس اضطرار چیست؟
کارد به استخوان رسیدن چیست؟ «متی نصر الله» هایمان چرا به آسمان نمی رسد؟ کجا است فغان «أین الحسن و أین الحسین» هایمان؟ کو اشک هایمان؟ ناله هایمان؟
که اگر امروز حضرت بقیة الله الأعظم(أرواحنا فداه)، تنهاتر و غریبتر از همیشه، بی یار و یاورتر از همیشه، در اضطرار این روزهای تلخ، "في العـَین قذی و في الحـَلق شجا" در چاه ظلمانی این عالم، اشک فرو میریزند و بغض فرو می دهند، گنه از ماست!
------------------------------------------------------------------------------------------
سلام حضرت باران! در میان اشک هایی که به آسمان بیکران پل زده...
برای این کویرِ سوختۀ تفتیدۀ ترک خوردۀ بی نصیب از رحمت، هم
دعایی کنید! آسمان خاکستری شهرمان بی باران است!
باسمک یا برهان
گوش هایشان از قهقهه های معاویه پر شده بود...
چشم دلشان را بستند و دهان های یاوه گویشان را باز کردند و ...
گفتند و گفتند و فریاد کردند:
حرف هایی را ..که شرم است ...حتی برای خواندن تا چه رسد به نوشتن و یادآوری کردن...
به او اهانت کردند و یادشان رفت؛
این مظلومِ سر به زیری که تا به حال لب به توهین نگشوده و جز به سلام بر لب نرانده...
روزی بر دوش پیامبر خدا(ص) ... نور چشم و قوت قلبش بوده...
به او ناسزا گفتند و فراموششان شد؛
حسن بی علی (ع) که به کرامت و بزرگواری شهره است، بر زانوان پیامبر رحمت(ع) بالیده و نیرو گرفته...
جاهلانی که خود را مسلمان می پنداشتند و با فخر و مباهات خود را «مؤمن»!!! می دانستند....
یادشان رفت که روزی نه چندان دور... این پاره های تن پیغمبر (ص) را "یا بن رسول الله" خطاب می کردند...
در کوچه پس کوچه های مدینه به دنبال فرصتی بودند تا...
این طفلان معصوم فاطمه زهرا(س) را بیابند تا...:
برایشان دعا کنند!
برایشان طلب توبه و بخشش کنند!
نزد رسول الله(ص) شفاعتشان را کنند!
دعا کنند تا آسمان بارانش را دریغ نکند!
از خلق و خوی رسول خدا(ص) تحفه ای برگیرند!
دین خدا را بهتر بیاموزند!
چشم هایشان را بستند و دهان هایشان را باز کردند و فراموش کردند:
«من سرّه أن ینظر إلی سیّد الشباب اهل الجنّه فالینظر الی الحسن ابن علی»
و فراموش کردند: «ألّلهم إنّی قد أحببته فأحبَّه و أحبّ من یُحبّه»!
می فرمود:
«هر که می خواهد سرور اهل بهشت را بنگرد، به حسن بن علی(ع) نگاه کند.»
( البدایة و النهایة، نوشته ابن کثیر دمشقی، جلد 8)
و فرمود: « خدایا ، من او را دوست دارم، پس تو هم او را دوست بدار، و آنان که او را دوست دارند ،دوست بدار.» ("ترجمة الإمام الحسن" از ابن سعد ص130-131 )
او ولی...
نجیبانه و مؤدبّانه ، آن همه ناسزا و اهانت را تنها به یک کلام پاسخ گفت:
«امّت رسول الله!
مثل من و شما مثل خضر (ع) است و موسی(ع)!
آن گاه که خضر(ع) آن کشتی را سوراخ کرد...آن طفل را کشت...آن دیوار را بازسازی کرد...خشم موسی(ع) برانگیخته شد، از آن جهت که فلسفه آن را نمی دانست، ولی همان اعمال خضر(ع) نزد پروردگارش نیکو و پسندیده بود!»
«... اگر من با معاويه مصالحه نميكردم احدی از شيعيان ما بر روی زمين نبود، مگر اين كه كشته ميشد...»
-----------------------------------------------------------------------------
برداشتی از: بحارالأنوار
ای دلیل و برهان روشن! ما را سبب سرافکندگی بهترین بندگانت قرار مده!
باسمک یا دیـــّان
رنگ از رخش پریده بود، تب دار...بیمار...
از نیزه ای که در مدائن به پایش نشسته بود؟؟؟... نه!
از زخمی که بر دلش نشسته بود،
ناله می زد...
عرق سرد بر جبینش نشسته... دردمندانه و به سختی پرسش زید ابن وهب را این گونه پاسخ گفت:
«به خدا قسم كه معاویه برای من از این مردم بهتر است! این مردم گمان میكنند شیعیان منند... ولی در صدد كشتن من بر می آیند....اثاث و لباس سفرم را به غارت می برند... اموال مرا تصاحب می نمایند!
به خدا قسم اگر من از معاویه تعهدی بگیرم كه خون خود را حفظ كنم و اهل و عیالم را در امان بدارم... بهتر از این است كه (یارانم!!!) مرا به قتل برسانند و اهل بیتم از بین بروند.
به خدا قسم اگر من با معاویه نبرد نمایم، اینان گردن مرا می گیرند و مرا به معاویه تسلیم می كنند!
به خدا قسم اگر من با معاویه صلح و سازش نمایم و محترم باشم بهتر از این است كه من كشته یا اسیر گردم، با این كه منتی بر من نهاده می شود و تا آخر دهر برای بنی هاشم عیب و عار باشد و معاویه دایماً بر زنده و مرده ما منت بگذارد.»
-----------------------------------------------------------------------------------
«برداشتی از جلد دهم بحارالانوار صفحه 5
به نقل از کتاب علل الشّرایع»
هر چه فکر می کنم...بالا و پایین می کنم....نمی توانم هضم کنم که در مدائن چه گذشته؟... اموال امام...غریب و تنها ... به دور از برادران... چگونه به یغما رفته؟...آن تیغ زهرآگین چطور تا به استخوان رسیده؟...
آن هم نه از دشمن!
از کسانی که ادعای یاری و دوستی می کردند و خودشان را "یار" می دانستند!!!
ای جزا دهنده! دست ارادۀ ما را به خون دل مظلومترین ها آلوده مکن!
باسمک یا منــّان
تنها مانده بود....
پناه آورده بود....
در شهری غریب... با زخمی عمیق... که به استخوان رسیده بود... از تیغی زهرآگین
اما...
جراحتی که بر قلبش نشسته بود دردی جانکاه تر داشت...
و زهر خیانت کاری تر بود....
یارانش...
یاران وفادارش!!!!
در اتاقی دیگر بر سر معامله با معاویه جدال می کردند:
یکی از معافیت خراج سالیانه می گفت...
دیگری هوس حکومت عراق در سر داشت...
------------------------------------------------------------------------------
«برداشتی آزاد از:
بحارالأنوار جلد دهم، صفحه 3و4، به نقل از كتاب تنزيه الانبياء از سید مرتضی»
ای بخشایشگر!
مباد آن روز که یاری ما، باری شود بر دوش حجت تو! مباد که خنجر ما، که باید به روی دشمن کشیده شود، بر دل دوست بنشیند و غریبانه زمین گیرش کند... مباد که جهالت و غفلت ما سنگی شود و پایش را زخمی کند و راهش را طولانی تر! پروردگار! یاری کردن دین خدا را یادمان بده!
باسمک یا حنّان
صدرواژۀ چهارم
النزهة_ شاید حتی مردم لبنان هم آن روز را به خاطر نداشته باشند...این که چه روزی؟ چه زمانی؟ در چه مکانی؟ برای اولین بارصدای امام المحرومین را شنیدند...و امام در مورد چه مطلبی با مردم سخن گفت؟
سه شنبه اول آذر 1339؛ بیست و دوم نوامبر 1960، جشن سالگرد استقلال لبنان...در حضور حلیم فیاض، فرماندار وقت شهر صور
مردم لبنان برای اولین بار ...در برنامۀ رادیویی النزهة، صدای گرم و روشنی بخش روحانی جوان سی و دو ساله ای را شنیدند که حرف های تازه داشت و از «میهن دوستی و ایمان» سخن می گفت.
Annoz'ha_ The name of a Radio program in Lebanon, in which the people of Lebanon listened to the Speech of the Imam Mousa Sadr, for the first time, on the occasion of Independence Day of Lebanon.
In this day, Imam Sadr make a lecture about "Love Homeland and Faith"
-------------------------------------------------------------------------------------------
عنوان نوشت: با یک روز تأخیر...
وامی از شاعر دلتنگ و صاحب پس لرزه های غزل؛ سید مهدی نژاد هاشمی-
بر تیره شبم نزهت مهتاب نیامد...بر عاشق تنها غم سیلاب نیامد
یا من عنده أمّ الکتاب
صدر-واژۀ سوم
آیاتِ ثلاث: عنوانی است که در سال های 1315 تا 1323 ه. ش. به سه تن از مراجع تقلیدِ شیعه؛ آیاتِ عظام؛ سید صدر الدّین صدر، سیّد محمّد حجّت کوه کمره ای، و سیّد محمّد تقی خوانساری داده شد.
پس از در گذشتِ آیة الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزۀ علمیّۀ قم در سال 1315 ه.ش. تواضع و فروتنی خاضعانۀ سه تن از علمای تراز اول، سبب شد که هیچ کدام به طور رسمی ریاست حوزۀ علمیّه، و زعامت جامعۀ شیعه را بر عهده نگیرند.
حاصل این آزاد اندیشی، که چراغ آن را آیة الله سید صدر الدّین صدر روشن کرده بودند؛ اتّحاد، صمیمیت و همکاری کم سابقه ای در تاریخ روحانیّتِ تشیّع بود. این همفکری و یکرنگی علماء، تحولّات فکری و اجتماعی مهمّی در حوزه و طلّابِ علوم دینی ایجاد کرد. اهمّیت این همبستگی و کار جمعی، زمانی مشخص می شود، که بدانیم این دورۀ هشت ساله، در اوج اقداماتِ ضد دینیِ پهلوی اول، و تضعیف روحانیّت بود. حاصلِ تلاش مستمر و پی گیرِ آیاتِ ثلاث، برای تقویت حوزۀ علمیّه و نهاد روحانیت، در دوره های بعد، نه فقط در ایران، بلکه در خیزش فکری نجف و لبنان هم تاثیر فراوان داشت.
آن روزها، سیّد موسی صدرِ هشت ساله از دستخط های پدر، همدلی و کار جمعی و اتّحاد را مشق می کرد. سال هایی که در اندیشه های او برای ساختن لبنانی متحد و به دور از اختلاف و آشوب، بی تأثیر نبود!
سال 1323ه.ش. با هجرت آیة الله سیّد حسین طباطبایی بروجردی، مرجعیّت جهانِ تشیّع و ریاست حوزۀ علمیّۀ قــــــــــم، به ایشان تنفیذ شد.
Ayat Thalath-Triple Verses- Three of the Shia clerics, Grand Ayatollahs: Syed Sadreddin Alsadr, Syed Mohammad Hojjat, Syed Mohammad Taqi Khansari. After demise of Ayatollah Hayeri Yazdi, they took over Management the Qom Religious School with each other in 1936 to 1944.
Their unity and co-management s caused evolution and progression of Qom Religious School.
مطالب مرتبط:
ارتباط حضرت امام خمینی (ره) با آیات ثلاث
یا مَن عنــده حـُسن الثــــّواب
«ما نخستین عزاداران و ماتم زدگان بر امام حسین سلام الله علیه هستیم. نخستین کسانی هستیم که قدردان فداکاری های اوییم.
از این رو باید خدمت کنیم....نه برای جبران و غرامت! او فداکاری نکرده تا چیزی در قبال آن از ما بخواهد!
خدمت ما به امام حسین سلام الله علیه تأکیدی است بر پیروزی او در جهاد.
ما وقتی اهداف امام حسین سلام الله علیه را محقق می کنیم...در حقیقت بر پیروزی حسین سلام الله علیه می افزاییم.»
یعنی این که؛ ما هم جزئی از قیام عاشورا هستیم!....جزئی از هدف!...
«امام حسین سلام الله علیه برای چه کشته شد؟ برای دین!
پس هر چه دین ما، عمیق تر و بیشتر شود، حسین سلام الله علیه پیروزتر بوده است!
اگر در جهان یک درجه از دین وجود داشته باشد، امام حسین سلام الله علیه صد درجه پیروز شده است...
و اگر صد درجه ایمان وجود داشته باشد، پیروزی او به مراتب بیشتر بوده است.»
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
به سوی خط حسینی- سخنرانی امام موسی صدر در جمع اعضای جنبش أمل
کتاب سفر شهادت-چاپ اول ص 61
روضه نوشت: قعر زمین تا اوج آسمان! ... فرق است ...
میانِ نمازگزاردن در مساجد ملعونه تا مساجد مبارکۀ کوفه!
آهای روضه خوان! در مقاتل دنبال چه می گردی؟ گریستن بر مظلومیت حسین سلام الله علیه که بهانه نمی خواهد! فقط کافی است روایت کنی:
« محمد بن یحیى عن الحسن بن على بن عبدالله عن عبیس بن هشام عن سالم عن أبی جعفر علیه السلام قال:
جُدِّدَتْ أَرْبَعَةُ مَسَاجِدَ بِالْکُوفَةِ فَرَحا لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السلام: مَسْجِدُالأَشْعَثِ وَ مَسْجِدُ جَرِیرٍ وَ مَسْجِدُ سِمَاکٍ وَ مَسْجِدُ شَبْثِ بنِ رِبْعٍى.»
« امام باقر علیه السلام می فرمایند: به شادی قتل امام حسین علیه السلام چهار مسجد در کوفه تجدید بنا شد: مسجد أشعث، مسجد جَریر، مسجد سِماک و مسجد شبث ابن ربعى.»
الکافى، ج ٣ ، ص ٤٩٠ ، ح ٢ / التهذیب، ج ٣ ، ص ٢٥٠ ، ح ٧ و فى السند عن سلیمان بن هاشم بدل عبیس، سند شیخ طوسى به محمد بن یحیى ص ٧٣ / وسائل الشیعة، ج ٥ ، ص ٢٥٠ ، ح ٦٤٦٣ / بحارالأنوار، ج ٤٥ ، ص ١٨٩ .
آه...که چه داغی نهادند...کوفیان .... بر دل اسلام!
گریستن بر همین دو خط....همۀ عالمِ اسلام را بس است!
به قول صاحب مکشوف- مادر آیه: حیف از حسین....حیــ ـــ ــ ـف از حـــسین!...حیف از حسین!
یا من هو شديد العقاب
«اندوهی که هر انسان آزاده ای از واقعه عاشورا در دلش احساس می کند، نشانۀ ایمان است...»
«از این رو است که امام (ع) تأکید می کنند: " که پیروان ما کسانی هستند که از اندوه ما اندوهگینند و به سبب شادی ما شادند."
ما این روزها، سخت، احساس غم و اندوه می کنیم، بیش از زمانی که عزیز یا دوست یا خویشاوندی را از دست داده باشیم...
انسان وقتی دوست یا نزدیکی را از دست می دهد، ناراحت می شود، چرا که پناه و تکیه گاه، عزت یا سرپرست یا پشتیبان خود را از دست داده است.»
امام موسی صدر می گویند که امام حسین(ع) برای ما و برای هر کسی که احساس غم می کند، همۀ این ها هست:
"پناه، تکیه گاه، عزت، سرپرست، پشتیبان..." و در یک کلام... پدر!... شاید فراتر از یک پدر!
«پدر بودن حسین(ع) برای من، فراتر از پدر بودن پدرم است برای من....
خدمت هیچ کس،... چون حسین(ع) نیست.
ما،هر سال...صبح و عصر و شام... همه وقت، مجلس عزا بر پا می کنیم تا نشان دهیم، اندوه حسین(ع) برای ما، فراتر از هر اندوه دیگری است.
«حسین(ع) پیش از آن که شهید دیگران باشد، شهید ما ست. ما ناراحتیم... چون چیزی که متعلق به ما بود را از دست داده ایم.
ما پدر، دوست، تکیه گاه، سرپرست... همه چیز خود را از دست داده ایم...»
«آیا مبالغه می کنم؟ نه!
می گویم برای ما؟! بله!
ممکن است کسی به خاطر مال ما کشته شود. ممکن است کسی به خاطر عزت و آبروی ما کشته شود. ولی حسین(ع) برای همۀ این ها... به خاطر من و شما کشته شد. این احساس عمیق اندوه....احساس عمیق قدردانی است!
چون ما در درونمان احساس می کنیم مدیون حسین(ع) هستیم.
او منـّتی بر ما دارد که با هیچ دِینی برابری نمی کند و ما توان جبران نداریم.»
---------------------------------------------------------------------------------------------
برگرفته از کتاب سفر شهادت؛ مقالات و سخنرانی های امام موسی صدر حول واقعه عاشورا
عنوان نوشت: چاهی است همه ناله و دشتی است همه گرگ...خواب پدری که پسرش گم شده باشد؛
از صاحب وبلاگ سنگچین: سعید بیابانکی
تلنگر نوشت:
قعرِ زمین تا زمین فرق است میان کوفیان و شامیان.
کوفیان می دانند در برابر که ایستاده اند ، بر روی چه کسی شمشیر کشیده اند، سر چه کسانی را بر نیزه کرده اند و چه کسی را به زنجیر کشیده اند و به اسیری گرفته اند...
ولی... شامیان خیال می کنند یک خارجیِ طغیانگرِ از دین برگشته را سر جایش نشانده اند و به دینشان خدمت کرده اند...آنچنان در جهل مرکّب خود، از غارت "آل الله"! مست اند که خود را "خيل الله" می نامند!!!
جهلی که پشت هر انسان حق مدار آزاده ای را از هراس سقوط به این چاه ظلمانی می لرزاند...
ما اهل کوفه نیستیم... خدا کند اهل شام هم نباشیم!
یا من هو سریع الحساب
به یاد می آورم که روزی همراه با جمعی از برادران فلسطینی مان در مصر بودیم، بر سر سفره نشسته بودیم که یکی از جوانان در بین غذا خوردن برخاست.
و گفت: «خداحافظ!»
و حاضران پاسخ دادند: «به سلامت!»
هیچ صدای ناله یا خداحافظی بلند نشد، نه از زنان و نه از مردان.
از آنان پرسیدم: «به کجا می رود؟»
گفتند: «به جبهه!»
تعجب کردم. هیچ بدرقه ای نمی کنید؟
گفتند: «نسل هایمان را بهای آزادی قدس قرار داده ایم و آن کسی که نسلش را و خودش را در راه آزادی امّتش وقف کرده باشد، پیروز می گردد.»
این همان معیاری است که حسین به ما می آموزد!
حسین(ع) می گوید که یزید هر چه بزرگ باشد و سپاهش هر چه عظیم باشد و هر اندازه عوام فریبی اش گسترده و دامنه دار باشد و هر میزان که افکارش جهنّمی و وسیع باشد، فداکاری را در میدان بیاور تا همچون دسته های ملخ پراکنده شوند و از تو فرار کنند.
----------------------------------------------------------------------------------------------
* سفر شهادت...سخنرانی امام موسی صدر- اول شباط 1974-
مرهم نوشت:
«بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَيَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ ...»
بلكه حق را بر باطل فرو می کوبیم، پس آن را در هم می شكند و به ناگاه نابود می گردد.
سورۀ مبارکه انبیاء –آیۀ شریفۀ 18
در ادامه:
متن وصیت نامه شهید هفده ساله فلسطینی-محمد فتحی فرحات
یا من هو شدید المِحال
امام موسی صدر می فرمایند:
«ما به همان اندازه که دین داریم متعلق به حسین(علیه السلام) هستیم و به همان اندازه حسین(علیه السلام) به ما تعلق دارد...»
می خواهیم باز هم به سخنرانی های امام مراجعه کنیم و درک کنیم که معنای این جمله چیست؟
امام موسی صدر، معتقدند که امام حسین(سلام بر او) و واقعۀ عاشورا متعلق به همۀ انسان ها و بشریت است. به همۀ انسان هایی که به دنبال آزادی و آزادگی حقیقی هستند. انسان هایی که به حقانیت راهشان ایمان دارند و به دنبال الگویی ناب می گردند تا از او پیروی کنند.
اما بیش از این: «سفر دشوار و فداکاری بزرگ حسین(ع) در راه دین است. هر کس دین دارد، حسین(ع) برای او، برای خدمت به او، در راه او کشته شده است... پس شهادت حسین(ع)، برای انسان مؤمن است، هرچه ایمان انسان مؤمن بیشتر باشد، اختصاص حسین(ع) به او بیشتر می شود...حسین(ع) متعلق به ما ست، زیرا او برای ما، برای دین ما، خط ما و رفتار ما کشته شده است.»
به عبارت ساده تر، امام حسین(ع) و واقعۀ عاشورا متعلق به ما ست، چون این ما –شیعیان- هستیم که امروز (حداقل) ظاهراً و (إن شاء الله) باطناً مثل حسین(ع) نماز می خوانیم، مثل حسین(ع) روزه می گیریم، مثل حسین(ع) رفتار می کنیم... مثل حسین(ع) مدارا می کنیم، مثل حسین(ع) مقاومت می کنیم.
و امام موسی صدر می گویند این یک معادله دو طرفه است؛ امام حسین(ع) در راه دین کشته شدند پس ما اگر دین داشته باشیم حسین(ع) متعلق به ما ست و ما هر چقدر بیشتر شبیه حسین(ع) باشیم، بیشتر متعلق به امام هستیم.
این تعلق داشتن ضمن افتخار و عزتی که برای ما دارد، وظایفی را بر دوش شیعه می گذارد ...
إن شاء الله تصمیم داریم در محرم امسال این وظایف را از نگاه امام موسی صدر بررسی کنیم...
---------------------------------------------------------------------------------------
برگرفته از کتاب سفر شهادت
سخنی با تو:
ای که گرفتی به دوش بار غم و بار عشق...
وقتی شیرخواره ات را سبز می پوشانی و روی دست می گیری و به مجمع جهانی علی اصغر(ع)می بری، یادت باشد! زمین تا آسمان فرق است میان مادرانی که کودکانشان را بیمه حسین(ع) می کنند و مادرانی که کودکانشان را سرباز و فدایی حسین(ع) می کنند!...
یا منشئ السحابِ الثقال
امسال با سکوت غم انگیز عید و رنج مسلمانان، تبریک، به نحو اسفباری ما را و عید ما را به تلخند گرفت!
همه دلخوشی ام این است که: از این "کلّ عام" چند صباحی بیشتر باقی نمانده ....و گمان نمی کنم منعی برای دعای " و أنتم من اهل الخیر" برای مسلمین و مسلمات وجود داشته باشد، که عید و غیر عید ندارد.
به راستی که چقدر فاصله غم و شادی ها، اشک و لبخند های این امت اندک است.
تنها به سادگی جا به جایی چند کلمه،
و جایگزینی چند واژه که به ناگاه «تبارک الله أیامکم» را مبدل کند به «عظّم الله أجورکم»
ایمان می آوریم که جز لفظ جلاله "الله" باقی نمی ماند:
«وَیبقَی وَجهُ رَبَّک ذوالجلالِ والاکرام.»
ترجمه خطابه نماز عید قربان امام، بنا بود عیدیِ عید اضحی باشد.
غافل از این که فارغ از عید...این خطابه هم زخم است و هم مرهم...
هم نوشدارو است و هم نیشتر
که از امام موسی صدر، انتظاری هم جز این نیست: هر که زخمش بیش دردش بیشتر!
باید به سبب این سه روزی که بر ما به عزا مقدر شده، از ثبت خطابه امام چشم پوشی می کردم،
اما حقیقت این است که در این خطبه نشانی از شادمانی عید نیست! نمی دانم کدام عید؟ در کدام سال؟و چرا این همه غم؟ این همه رنج؟ این همه اندوه؟
کدام اضطرار امام را به ایراد چنین خطبه ای فراخوانده است؟
این قدر می دانم این خطبه امام موسی صدر، حرف هایی برای همه ما دارد، که بسیار با احوال این روزها و ایام تلخ ما سازگار است!
تلنگری است به همه ما...مایی که خیلی وقت ها خودمان را از دیگران جدا بافته می پنداریم و در دلمان به رنج دیگران...ذلت و ناکامی دیگران...هر کسی که هستند و هر جا که هستند...به قیمت عزیز شدن خودمان راضی می شویم!
حادثه ای که رخ داده بی شک اندوه بار و غم انگیز است ... از آن روزهایی که انسان با خودش فکر می کند که این بار امانت بنا نبود تا این حد...ناجوانمردانه! سنگین باشد...
این امتحان سخت...بنا نبود قربانی بگیرد
حالا ما مانده ایم و این همه درد...افسوس و حسرت کاری از پیش نمی برد...
تا بدانیم امتحان های بزرگتری از امتحان ابراهیم در پیش است: برادری ها و غمخواری ها اینجاست که خودنمایی می کند.
و کیست که نداند حادثه امروز دشمنان اسلام را که به خون مسلمین تشنه اند، چگونه شاد و مسرور ساخته و از مرگ مسلمانان و رنج دیگران و ننگ برادران چه مستانه قهقهه سر میدهند؟
«ولله عاقبة الأمور»...«والعاقبة للمتقین»
و پس از استرجاع ... و عرض تسلیت به ساحة امام زمان (روحی فداه)
ذکر همه شیعیان جز این نیست: «لا یوم کیومک یا أبا عبد الله»
یا من هو الکبیرُ المتعال
می‌گویند عید شده است. پس مقدم آن را گرامی بداریم و از آن سخن بگوییم و دربارۀ جایگاه و مفاهیم آن بنویسیم و ابعاد و اهداف آن را به مردم یادآور شویم.
شگفتا! عید کی ساکت بوده است تا به کسی نیاز داشته باشد که از طرف آن سخن بگوید؟
عیدی که با صدای زنگش گوش جهانیان را پر و دل انسان های غمگین را آکنده از سرور می‌کند؛
عامل تحرک بخش بزرگی که کاروان انسانیت را به سرمنزل برادری، محبت و فداکاری سوق میدهد؛
این نشانۀ الهی:
بر زخم دردمندان مرهم میگذارد،
با خستگان و درماندگان همدردی می‌کند
و دل انسان های درگیر با هم را به هم نزدیک می‌کند.
این پنددهندۀ سرشار از زندگی؛
به کسانی که در خودپرستی خویش غرق شده و در درون خود فرو رفته اند، هزاران هزار پند و اندرز میدهد.
